Nu de kindjesteller hier op twee staat mogen we ons toch al wagen aan enkele algemeenheden zoals daar is: “opvoeden begint vroeg”. Voila, cliché van jewelste, en wij kunnen daar nu van meespreken, betweterige ouders als we zijn. Niet dat we er ons aan hebben ‘mispakt’, maar het is opvallend hoe vroeg je moet beginnen met consequent te zijn, met dingen aan te leren, hoeveel je ook kan aanleren, hoeveel spons zo’n kind is. Hadden wij gedacht dat de eerste levensjaren enkel leute en plezier zouden zijn, zo in de sfeer van ‘allemaal vriendjes van elkaar’, dan is dat niet zo. Na amper een half jaar begint dat opvoeden, dat consequent zijn, dat af en toe boos zijn, dat meewarig optrekken van de wenkbrauw, … alles om dat kind van je maar duidelijk te maken dat je nu even niet akkoord kan/mag/wil gaan met wat hij uitspookt of heeft uitgespookt. Maar het is nodig, want er zit meer deugnieterij en grenzenaftasterij in zo’n kind dan je ooit zou vermoeden als je voor de eerste keer zo’n stukje mens van 50 centimeter lang mag vasthouden. Gelukkig zit er nu nog veel meer geestigheid en knuffelarij en die twee jongens van ons. Dat het nog lang zo mag blijven, zodat dat opvoeden geen strijd wordt. Onze maliënkolders halen we liever niet uit.