Dat zit wel goed tussen die twee, tenminste als het een vrouwelijke dokter betreft.

Kinderarts: gekir en Don Juan-blik (’t is een vrouw).

Huisarts, ook een vrouw: probeert hij indruk te maken door net dat ietsje rechter te zitten, net iets meer zijn mond open te doen dan anders.

Oorarts (een vent): heel wat minder enthousiast, maar Fries zat toen ook wel met een oorontsteking.

Arts van Kind & Gezin (een vent): Fries doet zijn best. En daarmee is alles ook weer gezegd. Hij kreeg blokken om mee te spelen, terwijl hij op de tafel zat te wachten voor het onderzoek. Daarna zei de dokter op nogal niet mis te verstane toon dat ik toch wel moest opletten met die blokken en dat Fries die niet tegen het scherm van de laptop mocht gooien. Beste dokter: zet dan geen blokken op die tafel, of verzet die laptop. Maar eerst blokken geven aan mijn zoon om dan te beginnen zagen dat hij daar misschien eventueel ooit eens mee zou kunnen gooien naar een laptop? Trouwens: een 9-maanderke ooit al met iets weten gooien? Niet laten vallen, maar echt in een vloeiend boogje naar een scherm gooien dat op 1 meter van hem ligt? Tssk.

Benne wou vanmorgen vlug ‘opstanen’. Meneer is de logica zelve. Na spelen, slapen, eten, wassen, zwemmen, zoeken, verstoppen, fietsen, … is er nu opstanen. Wat eigenlijk opstaan betekent. Na wat zagen zijn we dan maar opgestanen. En dan moest hij eerst nog zijn behoefte op het potje doenen.