Er zijn periodes die echt om zot van te worden zijn. De afgelopen weken was er zo één. Echtgenoot had examens af te nemen en mocht de daarbij horende nachtelijke verbeteruren trotseren. Het zou handig zijn als je dan met iemand samenleeft die het dan wat rustiger aan kan doen op het werk. Maar ook bij mij zijn de weken voor de kerstvakantie tamelijk hels geweest. ’t Was echt zielig, grappig en bij momenten echt te onnozel voor woorden hoe een huishouden moest gecombineerd worden met een zieke kleine (Fries: windpokken, dubbele oorontsteking, en wat nog allemaal) en oh ja, er moest nog wat gewerkt worden ook. Veel ontspannende momenten met onze twee gasten waren er eigenlijk niet. En daarom ben ik nu wel stiekem blij dat Benne een uur geleden wakker geworden is. Het is nu elf uur ’s avonds, en meneer zit hier gezellig te knuffelen, zijn voetje over mijn knie aan het wrijven, zijn handje zachtjes op mijn arm, … Samen gezellig onder het dekentje en dan komt daar plots een zalig “Mama? ‘kZiejegaag” uit dat mondje. Awel kleine blonde god, ik zie je ontzettend graag, je zou eens moeten weten. En morgenvroeg krijgt Fries ook nog zijn vier vitaminewoordjes. Dat mag wel weer, een mens vergeet dan snel die helse drie weken.