Als je vijf (Viggo) en vier en een half (Diezel) jaar met elkaar hebt samengewoond, dan doet dat iets met een mens als je moet afscheid nemen. Juist, we hebben nooit in hetzelfde bed geslapen, al scheelde het soms niet veel. En samen aan de ontbijttafel was ook niet op gelijke hoogte, maar Viggo zat wel keurig aan tafel te wachten. Viggo & Diezel, dat zijn zo’n beetje onze blaffende kinders, die hebben wij opgevoed, daar zijn wij mee naar de hondenschool geweest, waar we hen hebben verdedigd tegen dikkenekken die vonden dat Viggo ‘genen echten’ was omdat hij geen stamboom had, waar hij plots geen echte hond meer was omdat meneertje niet graag op jacht ging of niet graag ging zwemmen. Hoeveel keer hebben wij ons niet verontschuldigd bij de buren voor meneer Viggo’s blafsalvo toen hij vond dat het eten niet snel genoeg kwam. Voor de meeste honden is het uithalen van de potten het signaal om te beginnen kwispelen, want de meeste honden leggen wel die link: potten uithalen =  eten krijgen binnen de vijf minuten. Voor Viggo was vijf minuten altijd te lang. Het moest potten uithalen zijn met het eten er al direct in. Diezel liet het allemaal over hem gaan, hij was zo’n beetje de Onslow van de twee. Altijd gezapig, vriendelijk, aanhankelijk, beetje dom (of net heel slim dat hij enkel deed wat hij wou doen), beetje luiwammes. Maar wel de baas van de twee, hij zou in zijn eentje de wereld redden mocht het nodig zijn.

Dat ze zoveel kleren, stoelen, … kapot geknabbeld hebben was nooit een punt van ergernis, dat we vaak niet op reis of weekend zijn geweest was ook nooit erg, dat deden we graag, dat we een huis gekocht hebben in functie van hen (ne groten hof, dat moest het zijn): dat doe je gewoon als je je twee blaffende koters graag ziet. Dat enkele maanden geleken bleek dat moeder hoog allergisch is geworden aan alle huisdieren kon ons nog niet zoveel maken (demo van de allergie in de vorm van natte zakdoeken en opgesmulde dafalgans kan u komen bewonderen ten huize van). We waren dat al gewend, kwestie van aanpassing, niet? Dat de reden waarom onze Fries-bee al 11 maanden de ene hoest na de andere heeft misschien ook aan loebassen V&D te wijten kon zijn: dat deed al wat meer zeer. Toen moest er wel een beslissing genomen worden.

Dat we ze vandaag naar een asiel hebben gedaan omdat we zelf geen (volgens ons) geschikte opvang vonden: dat vergeven we onszelf nooit. En Viggo&Diezel moeten het ons ook niet vergeven. Zoiets doe je gewoon niet. Eeuwig schuldgevoel zal ons deel zijn. En ontzettende bleitsoepe bij de kleinste poedel die ons maar een beetje zal herinneren aan onze twee loebassen. Voor ons liever geen feestjes, tenzij onze hundies vlug geplaatst kunnen worden. In het asiel zeiden ze dat dat heel vlug zou gaan (tuurlijk, die ogen van die honden nog niet gezien, zekerst?). Wij mogen het hopen. Tot die tijd is er weinig reden tot feesten, wat ons betreft.

Dedees zet hier normaal nooit foto’s van haarzelf, bij hoogste uitzondering nu dus wel.