Enkele maanden geleden werd je geboren, je ouders hebben een nieuwe ‘mooiste dag van hun leven’. Ouders, grootouders, tantes, ooms, vrienden, … allemaal staan ze te drummen om je te zien, je te knuffelen, je een eerste keer te mogen vasthouden.
Je groeit en al het nieuwe wordt met veel applaus onthaald: de eerste keer je hoofd opheffen, de eerste keer lachen, de eerste keer op bezoek naar zoveel nieuwe mensen, de eerste keer in een ander bedje slapen, de eerste keer je handjes ontdekken, de eerste keer iets vasthouden, de eerste keer iets in je mondje stoppen, voelen dat het niet smaakt, of net wel, de eerste keer overrollen, het half op en neer wiegen op die beentjes, het brabbelen, het tateren, bewust voorwerpen laten vallen tot groot jolijt van jezelf en minder jolijt van je ouders, de eerste keer gieren, rechtop zitten, speelgoed vastnemen, terug wegleggen, weer vastnemen, de eerste poging tot kruipen, de eerste keer huilen als mama of papa je ergens achterlaten, de eerste keer je armpjes openhouden om door hen gedragen te worden, …
23 januari 2009: De eerste keer twijfel, angst, roepen. De eerste keer een gevoel van verlatenheid, beseffen dat mama en papa er niet zijn. De eerste keer ontzettende pijn. En dan niets meer.
Ouders, grootouders, tantes, ooms, vrienden, … allemaal staan ze te drummen om je te zien, je te knuffelen, je een laatste keer te kunnen vasthouden.
Mogen we die laatste vijf minuten in hun leven verwijderen?
Moet je dan hopen op een hiernamaals? Op een tweede leven? Om zo’n baby uit te leggen wat willekeur is? Dat wij, die mensheid die zichzelf toch zo graag als beschaafd ziet, dingen produceren die dingen doen waar zelfs die ‘niet-beschaafde beesten’ zouden voor bedanken? En dat wij die dingen dan eigenlijk nog redelijk met rust laten door ze zoveel jaar ergens op te sluiten? Op kosten van de beschaafde belastingbetaler, natuurlijk. Echt waar, mijn geld dient daar niet voor. Zo’n gewetenloos ding mogen ze publiekelijk laten veroordelen.
The Sassy Squad 
moeder en wreed geshockeerd er niet van slapen van wat er allemaal mis kan gaan: maar sorry ik ben niet akkoord!
… stilte … ook niet akkoord
Phara gisteren was goed, mss eens kijken
ik vermoed dat het gaat om het publiekelijk veroordelen: is dat net niet de bedoeling van een deftig en eerlijk gevoerd assissenproces waar een jury gezien wordt als representatief staal van het volk, het publiek? Een proces waar de media weinig invloed op heeft, maar waar ook de feiten niet overdreven ingekaderd worden in antecedenten zoals maar al te veel zaken tegenwoordig onder de noemer ‘ongelukkige jeugd’ vallen? De meesten mensen hebben wel nog een verantwoordelijkheid te dragen over hun daden. En ik kan maar hopen dat die verantwoordelijkheid hier weer niet zal uitgehold worden door nog maar eens een welles-nietes spelletjes van psychiaters of een sterk staaltje van psychiatrisch vernuft.
Ik zou toch graag eens cijfers zien van de evolutie van ‘pleiten van ontoerekeningsvatbaarheid’ in rechtszaken. Als blijkt dat dit niet gestegen is, ben ik maar al te graag bereid mijn mening hierover te herzien.
Over de discussie ‘ontoerekeningsvatbaarheid: “In beginsel is elk individu in de psychologie ontoerekeningsvatbaar”. Maar dat plaatst dan wel een ontzettend grote verantwoordelijkheid en druk op de psycho/pedagogen die zo’n individuen moeten begeleiden in het kader van post-rechtszaak behandeling. Want dan heeft behandelen eigenlijk helemaal geen zin?
Wel akkoord. Als leerlingen een moeilijker thuissituatie hebben en daarom er met hun gedachten niet goed bij zijn tijdens de les, hun studiegedrag eronder lijdt of hun leermotivatie wegebt, dan moeten wij als leerkrachten trachten te zorgen dat deze scheve situatie rechtgetrokken raakt. Op dat nauwe pad van het schoolgebeuren (mensen vormen om een goed functionerend element te worden binnen de grotere maatschappij) gelden echter ook regels. Hoe zeer we ook ons best doen om dergelijke leerlingen extra te begeleiden, als ze op het einde van een schooljaar de doelstellingen opgelegd door Brussel niet halen, dan zijn ze niet geslaagd.
Ik wil maar zeggen: jammer van de thuissituatie, jammer van de achtergrond van een individu, maar er zijn nu eenmaal momenten waar de emotionele aanpak niet meer van toepassing is.
Dus: 4 maal moord met voorbedachte rade staat gelijk aan …