Soms vraag ik me af wat ik het liefste zou hebben in de volgende situatie:
Iemand doet je kind, je partner, je ouders, … iets aan (en dan hoeft dat zelfs nog niet eens zo’n daad te zijn als waar het in de media maar al te vaak over gaat), wat zou (voor mij) het gemakkelijkst te verwerken zijn?
– de gedachte dat het niet had kunnen vermeden worden, dat er nu eenmaal mensen rondlopen met een ander soort geweten
of
– de gedachte dat het wel had kunnen vermeden worden als onze maatschappij maar wat meer oog zou kunnen hebben voor elkaar, en dat de individualisering van deze maatschappij misschien deels schuldig is?
Makkelijk gezegd, want onze maatschappij (inclusief officiële instanties) staat behoorlijk weigerachtig tegenover ‘verklikken’. En soms is dat goed, we moeten niet naar een Big Brothermaatschappij gaan, maar soms is dat niet willen, durven, mogen verklikken niet goed. Want al te vaak hoor je achteraf zeggen dat er wel ‘iets scheelde’, dat er wel ‘iets was’, dat mensen ‘iets in de gaten had’ en dat het gebeurde misschien had kunnen vermeden worden, maar helpt dat je als slachtoffer, of net niet? Of ben je daar als slachtoffer niet mee bezig, en is dat een luxevraag voor mensen die gelukkig van aan de zijlijn mogen commentaar leveren?
Ik hoop dat ik het antwoord voor altijd schuldig mag blijven.
-
Volg
Volgend
Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
The Sassy Squad 
volgens mij scenario een. Dat lijkt me het gezondste. We zijn al zo bang en daar worden we kwaad van en als mensen kwaad zijn kunnen ze niet meer relativeren en als mensen niet meer relativeren dan gaan ze lynchen en moorden en elkaar de duvel aandoen. En dan begint alles van voren af aan… Volgens mij moet een mens proberen om het leven te nemen zoals het komt en proberen om niet altijd alles te willen controleren…
ik denk dat iedereen graag berustend zou willen reageren. Want als je heel je leven lang afvraagt of het toch niet… als… hadden we maar… dan lijkt me dat behoorlijk zwaar. Maar ik vrees dat dat soms moeilijk is, net omdat we al over zoveel controle hebben is het moeilijk om te beseffen dat er nog een aantal zaken zijn die gewoon gebeuren.
Het is en blijft spijtig dat in onze huidige jachtige maatschappij van gedwongen tweeverdieners er geen plaats is voor de sociale controle van weleer. Niet zozeer de strikte controle waarbij buren elkaars wind stelen en allerlei tuinkabouters niet bij een ander willen zien. Maar wel die sociale controle waarbij de buren je bij thuiskomst melden of er iets of iemand verdacht lang rondhing nabij je huis.
De meida heeft het mooi naar de knoppen geholpen. Iedereen is bang van iedereen. Baibai soc.control.