Ha, nu kunnen we wel weer stoer zitten wezen, een grote mond opzetten en zeggen dat het allemaal niet zo erg is en was. De twee volwassenen (mama en oma uit Izegem) die het ziekenhuis om half twaalf buiten gingen leken in niets op die twee mensen die ’s morgens half ineengedoken binnen gekomen waren. Om maar te zeggen: Fries was uiteindelijk de coolste van de drie. Mama hield zich sterk, begon zowaar enquêtes rond kwaliteitszorg in te vullen om de tijd te doden en toen de kamer wat te klein werd gaf ze Fries de immer noodzakelijke kennis mee rond trapezia, parallellogram-dingen, vierkanten en cirkels. Moeten ze dat maar niet op de gang hangen, zeg. Fries las op zijn gemak in de wachtzaal een oude Flair, de Libelle (receptjes met mozarella, hmm) en de Humo (Lien Van de Kelder was favoriet). En uiteindelijk was het helemaal zo erg niet meer toen Martine, de spelbegeleidster, Friesje kwam halen. Iemand die zo lief is kan gewoon niet verkeerd zijn, denk je dan. Enfin: na een half uur hoorden we gebrul in de gang en zagen we een bedje met een balletje erin. Even zitten zoeken of Fries misschien niet door een andere verpleegster gedragen werd en later kwam, maar na het deken op te heffen zagen we dat het balletje zowaar Fries zelf bleek te zijn. Sniffen en snotteren, en dat een uur lang. Tot meneer zijn fles kreeg/mocht krijgen, vanaf dan was hij weer zijn jolige zelf.

Wat hebben we nu geleerd vandaag? Dat we heel blij zijn dat we die buisjes hebben laten zetten en dat die poliepjes weg zijn. Fries kan zowaar zijn mond even dicht houden, babbelt heeeeeeeeel wat meer, heeft al een halve dag een propere neus en zijn ogen staan ook al meer helder. Echt waauw dus.

Alleen jammer dat samen met die buisjes nog het één en ander van geslachtsoperatie zou gebeurd zijn (tot nu toe wel nog niets van gemerkt). Maar als de arts bij de controle het systematisch blijft hebben over de oortjes van je dochter, haar operatie, dat ze over een week naar de dokter mag, dat ze het heel goed gedaan heeft, dat ze nu wel nog druppeltjes moet nemen, en dat er wat bloed en slijm uit haar neusje en haar oortjes kunnen komen, dan kijk je toch maar raar. Zeker als diezelfde arts het wel degelijk over jouw baby Friesje heeft. Toch maar even die pamper gecontroleerd. Het bewijs van mannelijkheid zat er nog. ’t Belangrijkste is dat onze Fries-ta of Friesette terug thuis is.