En ik geef ze groot gelijk dat ze morren, die postbodes die staken. Mensen die zoveel jaren geleden gekozen hebben voor dit beroep zien de invulling ervan volledig veranderen. Van een sociale functie naar een nummer dat moet opbrengen. Van gepensioneerden een leuk moment bezorgen bij het brengen van hun pensioen naar het voorbijrijden (liefst op scooter) omdat er voor die mensen toch geen post is. Van een vaste waarde in het straatbeeld (kepie, fiets, zwoegend en puffend de heuvel oprijdend) naar een oorpijnigend ‘njjjjjjjjjvvvvrrrr’ van die scooters. Natuurlijk gaat dat sneller en is dat meer rendabel, maar ooit wreekt zich dat ecologisch.
En wat te zeggen over het centraliseren van postcentra? Er zijn er veel die gerust tien kilometer verder willen gaan werken om hun werk te behouden, maar als je daarvoor een auto moet bijkopen, verzekering en taksen moet beginnen betalen? Vroeger met de fiets naar ’t werk, nu een auto aanschaffen om op het werk te raken, dan een hele voormiddag scooteren en terug met de auto naar huis. Wreed vriendelijk voor de natuur zou ik zo zeggen.
Nu, met dat riante maandloon van die postbodes zal een bijkomende auto kopen wel geen probleem zijn denk ik dan. Misschien kunnen ze nog wel wat inleveren op hun loon? Tenslotte is die natte postbode die ’s morgens om vier uur in winterweer met verkleumde handen het ijs in zijn baard probeert weg te vegen toch ook maar een grote zaag. Hij moet zich maar verwarmen met een jenever bij Zulma of Charel. Of nee, dat gaat niet meer, die moet hij passeren, hopelijk zijn ze niet al drie dagen geleden van hun trap gevallen.
Als een bedrijf zo’n belangrijke sociale functie heeft, dient het dan niet ergens subsidies te krijgen van gemeenschap of staat? Of stelt primaire dienstverlening, solidariteit en sociale functie hier niets meer voor?
Of staken dan de beste manier is om hier tegenin te gaan, weet ik zo niet. Misschien kan het postpersoneel starten met ludieke acties, de post nu al bedelen zoals het over vijf jaar zou zijn, als postbezorger? Op een variabel moment in de dag (eens de huisvrouw haar huishouden gedaan heeft kan ze ‘de post gaan doen’), in stukjes en beetjes (ja, kindje moest plots van school afgehaald worden en de ronde was nog niet gedaan), soms wel, soms niet (vandaag veel te slecht weer, morgen nog eens proberen)? ’t Zal wel niet allemaal zo slecht zijn, en verandering is soms nodig, en meestal sta ik daar ferm voor open maar hier heb ik mijn twijfels bij.

Ik ken een facteur, mijn eigenste vader, en die vent heeft zo’n drie decennia geleden met hart en ziel voor die job gekozen. Ik verklaar hem al minstens twee decennia gek, dat hij zoiets doet. Maar hij doet dat graag. En hij praat daar graag over. Over een job waar hij nu maar weinig affiniteit meer mee heeft terwijl de passie er wel nog is. Zo een paar jaar voor je pensioen.
Awel: bij mij mag hij nog zijn jenever komen drinken. Mocht hij dat drinken.