Benne loopt al anderhalve dag met zijn rechterduim omhoog. Hij slaapt met zijn duim omhoog, zit op het potje met zijn duim omhoog, eet met zijn duim omhoog. Een ander zou denken dat hij zijn leven dus echt wel ok vindt. Om de coolness van zijn leven nog wat meer te benadrukken is die duim ook goed ingezwachteld, sinds vanavond in een vers wit verbandje met van die bruine opvallende plakkers erop. Maar we vinden dat allemaal ‘zo’! *doet mee de duim omhoog*

Meneer is er namelijk gisteren op school (niet thuis, ha!) in geslaagd om zijn duim tussen een deur te krijgen. En dat zag er echt niet schoon uit en ’t ziet er nog altijd redelijk vies uit. Dikke duim, blauwe nagel die zo goed als zeker nog moet uitvallen, verbandje binnenin half bebloed. ’t Was hier vanavond precies ER, Spoed, House, Dingskes Anatomy en All Saints in één. Benne wou niet teveel naar zijn aan de lucht blootgestelde duim kijken, en gelijk heeft hij.  ’t Is een beetje brrr. Maar eens dat verband er terug aan zit wordt hij weer zijn stoere zelf: duim omhoog en alles met één hand proberen te doen wat een ongelooflijk gepruts en gesukkel oplevert. Maar ik bewonder hem wel, die zoon van mij. Die heeft een gedacht, een doorzettingsvermogen, en ’t is geen truntemie(tje). Dat laatste is hij enkel als hij alleen bij zijn moeder is, daar kan hij zijn Oedipuscomplex volop de vrije gang laten gaan. En dat mag.

Zo kwam hij vanavond mijn trouwring opvorderen. En papa mocht ook zijn ring afdoen. Alle bewijzen weg, zodat hij met mij kan trouwen. Nu nog wachten op een huwelijksaanzoek.