Ik ben een omnisporter. Maar geen echte. Want echte omnisporters die doen -tig verschillende sporten in één week. Bij mij moet je die situeren over een periode van 12 jaar.

Omnisport door mezelf, de feiten. Deel 1: rondjes lopen in het park tijdens de studententijd. Deel 2: met veel overgave fitnessen toen ik net begon te werken. Deel 3: Gaan samenwonen, fitness was te ver, dan maar over de middag zwemmen in een dichtbij gelegen zwembad. Deel 4: Zwem-collega vertrekt, en sporten beperkt zich tot het stevig doorstappen naar de koffie-automaat, lopen om een trein te halen, twee zonen opheffen en met een volle wasmand de trap oplopen.
Alhoewel sporten me echt wel kan bekoren, en ik er ook ontzettend veel deugd van heb, kwam het er al een tijdje niet meer van. En op de duur raakt een mens daar gefrustreerd van. Want het is echt wel van willen, maar niet kunnen. In m’n eentje gaan zwemmen gaat niet aangezien ik ‘van mijn eigen’ gewoon geen steek zie (lenzen moeten uit en zwemmen met een bril aan is ook maar onnozel), fitnessen kan wel, maar ik vind het te stom om 10 minuten in de auto te moeten zitten vooraleer je überhaupt kan gaan sporten (neeje, er is geen superdeluxe fitness-centrum in Sellewie), blijven nog over: fietsen en lopen. Gezien eerdere positieve ervaringen met lopen was de keuze dus al snel gemaakt. Twee dagen per week start ik vroeger met werken, stop ik vroeger met werken om daarna nog met haar mijn kilometers te lopen. En hopelijk kan daar in het weekend nog eens een loopje bij.
Waarom ik dit meedeel? Sociale druk, waarom anders?