Donder en bliksem afgelopen nacht. Blonde god, een ultralichte slaper die zelfs wakker wordt als je nog maar een lakentje op hem legt is er niet van wakker geworden. Klein venijn (bruine god klinkt zo belachelijk, niet?), was al wakker voor het onweer begon en wou naar ‘penéééé’, beneden dus. Moeder besloot om van deze nacht een ware uitputtingsslag te maken en nu voor eens en altijd komaf te maken met dat nachtelijke uitstapje naar beneden om daar god weet wat te doen. Gevolg: zagen, neuten, bleiten, krijsen, roepen, sniffen zo allemaal tussen middernacht en drie uur. Tel daar nog bij: een vierkantje dakvenster en een wolkje stortregen, overgoten met een sausje van donder en men krijge een resultaat waar een gemiddelde decibelmeter voor zou bedanken.

Vraag blijft: waarom worden mijn twee zonen zo vaak wakker? Waarom hebben ze zoveel angstdromen en krijg je ze met momenten gewoon niet klaarwakker, waardoor ze hysterisch blijven huilen tot je ze met hun hand in het water steekt? Waarom is dat altijd rond hetzelfde uur?

Ik weet het nu wel: wij hebben Fernand, de (klop)geest. Een oude zatlap die hier vroeger (ons huis was vroeger een café, café ‘Den Appel’, whoehaaa!) eens van zijn kruk gedonderd is en sindsdien geen rust meer vindt. Of ’t is iets met aardstralen en feng-shuidingen, of iets met hypnose, … of gewoon twee slechte slapers. Maar bij dat laatste leg ik me liever niet neer, dan liever nog zo’n spannend verhaal van een klopgeest 🙂