Dat ’s ochtends traag moeten wakker worden: dat heeft Benne mee van mij. Ik had dat ook toen ik jonger was maar extra activiteiten zoals werken en moederke spelen hebben me doen besluiten dat zo’n dingen niet meer kunnen. In de winter moest ik ’s morgens een kwartier met mijn rug voor de verwarming zitten, en na dat kwartier voor me uit zitten staren begon ik dan voorzichtjes aan een drukke dag vol puberperikelen.

Die neiging om altijd onder dekentjes te kruipen: dat heeft Benne mee van mij. Ik ligt niet zo graag ‘onbedekt’ in de zetel. ’t Mag zelfs een tropische zomernacht zijn, ik lig altijd onder een laken. Herfst- en winteravonden vind ik dus best gezellig, zolang ik mijn fleecedekentje over mij en mijn oudste zoon kan gooien.

Dat onbezonnen gedrag, geen gevaren herkennen, nijdig worden als je iets niet kan, blijven proberen: dat heeft Fries mee van mij. Ofwel zijn we één en al zen en blijven we proberen tot het lukt, soms uren aan een stuk met hetzelfde ding bezig zijn. Ofwel worden we nijdig en gooien we de oorzaak van onze frustraties aan de kant. Fries kan het nog, zo’n potje stampvoeten. Mij hebben ze gezegd dat dat niet meer past eens je als volwassene wordt beschouwd.

Het lachebekje spelen: dat zou Fries dan ook een beetje hebben van mij. Ik was volgens mensen die het kunnen weten een erg vrolijk kind: altijd vriendelijk, blij en opgewekt. Ik kon zelfs grappig zijn en ik was bijzonder lief. Als ik me nu soms bezig zie, vermoed ik dat ik ergens een zusje moet gehad hebben waarmee ze me verwarren 🙂

De liefde voor boekjes en boeken: allebei hebben ze ’t mee van mij en hopelijk mag dat ook zo blijven. ’s Avonds boekjes lezen in bed, nog één kwartiertje voor het slapengaan. Leeuwen zien onder tafel, olifanten op het plafond, vliegtuigen in je hand en vlinders in je haar. Ik kon het allemaal goed bij elkaar verzinnen, en die jongens van me blijkbaar ook wel.

De liefde voor water, een bad, zwemmen, plonsen: ook weer van mij. Als ik ze zo in bad zie spelen en de halve badkamer zie onderspatten heb ik eigenlijk meer zin om gewoon mee te doen. Maar ’t schijnt dat je je dan als moeder kordaat moet opstellen en zeggen dat zoiets niet past, dat ze geen water uit het bad mogen gieten.

Ik zou het wel eens fijn vinden om zo’n genenkaart te hebben, met alle eigenschappen van mijn zonen. Gewoon om te weten wat ze allemaal hebben doorgekregen van hun ouders en of ik daar al dan niet blij mee moet zijn.