Soms denk ik dat, zo’n dingen. En ik denk dat niet bij de zoveelste nachtelijke huilbui-na-een-nachtmerrie, ik denk dat niet als ik een pamper met bruin smeersel sta te verversen. Ik denk dat ook niet als ze net een beker melk richting vloer hebben geduwd en ik denk dat zeker niet als ze ruzie aan ’t maken zijn. Ik denk het niet als mijn badkamer tot zwembad is omgetoverd en ik denk het ook niet als ze zich allebei op de grond gooien omdat ze dat nu eenmaal fijn vinden. Geen haar op mijn hoofd dat eraan zou denken te denken dat ik beter geen kinderen had gehad. Op zo’n momenten.

Op welke momenten dan wel? Als ik naar het nieuws kijk, als ik de krant lees, als ik in de winkel ben en daar een zevenjarige vreemde energiedrankjes zie drinken, als ik ouders hoor roepen, krijsen tegen hun kinderen met de lelijkste woorden eerst, als ik ouders hun kinderen zie trekken of ze een lap rond hun oren zie geven, …

Vroeger deed me dat echt niet zoveel, ik vond het wel erg, op dat eigenste moment. Maar ik was meer verontwaardigd dan dat het me raakte. Waarna ik verder ging in mijn eigen fantastische egocentrische wereldje. Nu blijven zo’n beelden, geluiden en gevoelens veel te lang hangen, en zou ik meteen mijn hele hebben en houden opgeven om als een wilde moeder Teresa te gaan zorgen voor alle ongelukkige kinderkes op deze wereld. Daarom dat ik soms denk dat ik beter geen moeder was geworden: ik ben een emotionele seut geworden op dat vlak.