dan durven wij hier nogal eens van neurootje spelen. Eén peuter in bed, één kleuter aan het puzzelen, dus vandaag moest de inhoud van twee kasten eraan geloven: de kast met (pap)flessen en medicijnen en een tweede kast met vanalles en ook nog medicijnen. De medicijnen waren dus het probleem-van-de-dag. Een mens zou versteld staan wat hij in drie jaar kan verzamelen van medicijnen. Omdat de man des huizes ook bezig was met een dutje mocht ik mijn sorteerwoede ongegeneerd laten toeslaan zonder te moeten vrezen voor meewarig getsssk of hoofdgeschud. De sessie verliep als volgt: als een halve gekkin alle medicijnen uit de kast gooien, vervolgens sorteren volgens ‘verlopen’ of ‘niet verlopen’. Daarna de niet verlopen medicijnen categoriseren in ‘zal nog wel binnen het jaar moeten gebruikt worden wegens frequent voorkomende aandoening in dit gezin’ en ‘weg te gooien wegens één keer gehad en hopelijk nooit meer’. Derde stap van de indeling: sorteren volgens: ‘voor de kindjes’ en ‘niet voor de kindjes’ en ‘voor allemaal’. Omdat de hoop ‘voor de kindjes’ nog altijd niet in één doos paste, maar een nieuwe classificatie verzonnen: ‘voor de kindjes: heel frequent nodig’ en ‘voor de kindjes: niet zo frequent nodig’. Resultaat: vier schoendozen met medicijnen, zalfjes, ontsmettingsdinges, verbandjes, plakkertjes.

En zo gelukkig dat ik mij nu voel als ik die kast opentrek, zeg. Heerlijk als een neuroot als mezelf haar behoeftes eens mag bevredigen…