Kerst en mezelf, dat gaat niet zo goed. Een kerstboom en mezelf: dat is helemaal een ramp. Maar: er staat een boom in mijn huis, in mijn living dan nog wel. ’t Was van moetens, eigenlijk.

Na veel uitstelgedrag ging ik echt vanavond die boom wel zetten, plastiek ding* van de zolder halen en ballen en al samenzoeken en dan de decoratiestrijd beginnen: wie eindigt met het meest glinsters en kapotte kerstballen op de trui? Kerstboom of mezelf?

Op weg naar huis was ik -eerlijk toegeven- al excuses aan het zoeken waarom het vanavond echt niet zou lukken om die boom te installeren. Beetje moe van de afgelopen nacht (bal populaire van DJ DiscoFriesco), beetje moe van te werken, beetje was nog moeten opplooien, beetje rekeningen sorteren, beetje vanalles andere dingen doen dan een boom zetten dus.

Viel dat even tegen toen ik thuiskwam. Had die vent al niet even een boompje naar beneden gehaald? Stond die kerstversiering al niet op de kast, roepend, smekend om door mij hardhandig in die boom gegooid te worden? Ja dus. *spring spring spring van enthousiasme voor de kindjes hé*

Dus: hij staat er, hij hangt vol ballen en stokken en lichtjes en veertjes en sterren. Ik vind ‘m niet zo mooi dit jaar, maar ’t is ook niet met liefde gedaan. Eens vragen aan de mensen van de dichtsbijzijnde kerstbomenwinkel of ik ze volgend jaar niet kan inhuren om de allerschoonste Libelle- of Nestkerstboom te installeren. Planning is alles!

En om het helemaal af te maken keek die oudste zoon nogal meewarig naar onze nieuwe huisgenoot, dat het wel een klein (klein zoals in 1,80 meter) boompje was, zei hij. En dat hij al féééééél grooooootere booooomen had gezien. Verwend kind 🙂 Maar hij vond ‘m wel mooi, dat nog net.

*plastiek omdat we dus dachten dat dat milieuvriendelijker kon zijn. Blijkt dat dus ook weer wat tegen te vallen.