De lichtheid van mijn bestaan is weer ondraaglijk. Ik voel me schuldig om het dak boven mijn hoofd en het feit dat ik niet meteen zo’n twintigtal Haïtianen in mijn huis kan pakken. Ik kan daar ongelooflijk ambetant van lopen van zoveel machteloosheid. En dan wou ik echt dat ik gelovig was, zo’n halve pilaarbijter. Dat ik echt kon geloven dat je met een gebedje je deel had gedaan. Probleempje ginder? Even bidden en meer kunnen we niet doen. Kaarsje aansteken, kruisteken maken en aan de here gods vragen om goed voor die mensen daar te zorgen… en we kunnen weer verder. ’t Lijkt soms zo gemakkelijk als je kan geloven, want op alles is er een antwoord en ’t feit dat er veel te verklaren valt als je er de wil van baardmans bij sleurt is ook wel handig. Het probleem is dat dat geloof er bij mij maar niet wil komen, ik zie teveel praktische problemen 🙂
Maar goed, ’t ging over hoe we ons geweten kunnen sussen. En kijk, het rekeningnummer 12 12 is weer geopend, en er zullen nog wel veel acties op gang komen en ik kan maar hopen dat we met z’n allen wat eurootjes storten die wij anders toch maar aan dingen zouden spenderen die voor die mensen daar op dit moment echt wel onbenulligheden zijn.
Of laten we een nieuwe trend lanceren: we gaan in blogland allemaal voor een Plan kindje, gewoon doen. De meesten van ons kunnen 25 euro per maand echt wel missen.
En dan is het nu tijd voor een publieke bekentenis over onze verborgen derde zoon: hij heet Jhon-Fritz, is koddig tot en met, draagt t-shirts die hier twintig jaar geleden echt wel übercool waren, woont in de Filipijnen, samen met zijn mama en papa. Hij is 4,5 jaar oud, kreeg al zijn inentingen en kan naar school gaan. En ik geloof graag dat wij daar ons steentje hebben toe bijgedragen. De dag dat je een brief krijgt van ‘jouw’ Plan-kind of van zijn ouders, dan heb je je geld meteen ‘terugverdiend’. Dus al wie nog een goed voornemen zocht voor dit jaar: gewoon doen! ’t Hoeft daarom niet ver te zijn, ook in eigen land is er genoeg te vinden…
Tot zover mijn missionariswerk.
Oh, en wie heb ik goed liggen gehad met de titel van dit stukje?
The Sassy Squad 
Wij hadden vroeger ook een Plan-kindje, Juan uit Peru. Ik was toen zelf nog klein, maar ik vond het super, zo’n ‘broertje’ hebben aan de andere kant van de wereld. Ik maakte tekeningen voor hem en schreef brieven. Op school hield ik spreekbeurten over Peru. En ik was apetrots als we brieven van hem ontvingen.
We zouden ook graag een Plankindje ‘nemen’, maar we wachten tot Tristan en Larf wat groter zijn, zodat ze het bewust kunnen ervaren.
Even las ik Lars en dacht: is die nu al bevallen of zo?? 🙂
Wij hebben al een jaar of tien een plankindje denk ik, dus lang voor onze echte kindjes. Het is een meisje uit de Filipijnen, maar het is al eens veranderd in de loop der jaren. Heb indertijd ook aan mijn ma gezegd: “ge zijt oma geworden” maar ze kon er gelijk niet echt mee lachen 🙂
Lien: toen wij het vertelden aan mijn ouders was het precies toch ook een grote ontgoocheling 🙂
ik dacht al, komt er nu toch een Senne of Bries ? 🙂 Wij hebben op het werk gezamenlijk enkele Plankindjes financieel geadopteerd. . Om de zoveel tijd krijgen we eens een brief doorgemaild of een foto of en verslag welke verbeteringen er in hun dorp gedaan zijn via plan.
Doe jij maar eerst nummer twee het licht zien. We gaan dan nog eens babbelen over een Briesje 🙂
Febries zou ook nog leuk zijn vind ik, alhoewel, ’t lijkt misschien een beetje teveel op Fébrèèèèze.
’t Is al goed, stop maar jij. Jou laat ik noooooit de naam van mijn derde kind kiezen :-p
Ikzelf mag dan nog wel student zijn, maar ik denk hier al enige tijd over. Toen ik het er afgelopen week nog is met mijn mama over had, zag zij het eigenlijk ook wel zitten om zo’n kindje in nood te helpen. Dus binnenkort heb ik er waarschijnlijk een broertje of zusje bij en binnen enkele jaren hopelijk een eigen Plan-kindje.
Heb hier trouwens zelf ook al eens over geschreven.
http://tinylooptopwolkjes.wordpress.com/2009/12/01/aangrijpend/