Moeder loopt op wolkjes vandaag, want moeder ‘mag’ naar huis. Na 6 nachten en 6 en een halve dag allerlei plannen gesmeed te hebben is het welletjes geweest en verlaat ik het van bijbels, kruisen, monniken en kaarsen vergeven Duitse dorp Niederalteich, waarvan ik nog altijd niet weet waar het zich precies situeert in Duitsland. Conclusies voor mezelf:

– neem nooit nog een nachttrein in Duitsland: met zes in een slaapcoupé, waarvan één mezelf, vijf Duitsers. Van die vijf Duitsers één die ongegeneerd zijn ondergoed begon te showen en drie die dan ook nog een snurkconcert wisten te geven. Geen oog dicht gedaan die nacht, was ik even blij om van die trein af te zijn.

– Duitse wijn leer je op den duur wel drinken. Je past je aan, zoals dat heet.

– Je verwacht altijd en overal toegang te hebben tot internet om dan te kunnen skypen met het thuisfront en te zien hoe je oudste zoon de webcam net niet helemaal natmaakt met zijn zoenen. Als dat dan niet het geval is (wat eigenlijk wel normaal is in zo’n dorpje) kan je kiezen tussen zielig zijn, kwaad zijn of gewoon gaan drinken met de rest die zich al even zielig of kwaad voelt. Uiteindelijk kan je dan ook eens in real-life ‘netwerken’ (aaargh, het woord alleen al), en is de baas ook tevreden.

– Ik heb het één dag kunnen verzwijgen dat ik kinderen heb. We moesten een truth-and-lie-spelletje spelen en op voorhand één leugen en twee waarheden doorgeven. En dat mochten we dan (fun fun fun!) van elkaar proberen uit te vissen. De zin: “Ik heb twee fantastische zonen, van bijna 4 en 2” werd al snel door iedereen bij waarheden gecategoriseerd. Ik was er niet eens rouwig om.

– Ik zie er jonger uit dan ik ben en ik begin dat nu wel leuk te vinden. Als de schattingen van je leeftijd variëren tussen 24 en 28 dan mag je best tevreden zijn. Zeker als je daar eigenlijk zit met wallen onder je ogen dat het niet meer esthetisch verantwoord is en je je op bepaalde momenten gewoon 63 voelt.

– Ik ga naar huis, ik ga naar mijn drie venten, ik ga me terug volop gooien in de huishoudelijke mallemolen van elke dag. En ik vind dat niet eens zo erg. Maar vraag het me overmorgen nog eens nadat ik die heerlijke berg strijk heb zien liggen 🙂