Work work work

Dringende oproep!

/ mieke / 125 reacties

**De studie werd afgesloten op dinsdag 7 juni. Bedankt aan alle deelnemers!!**

Kijk, ik praat hier normaal gezien niet over mijn werk. Niet omdat het niet interessant is, verre van. Maar wel omdat ik vind dat er meer is in het leven dan werken alleen. Alhoewel ik me daar de laatste maanden niet naar gedraag. How comes?

De feiten:

  • vier weken voor het einde van een niet onbelangrijk project blijken data verdwenen te zijn. Meer zelfs: ze hebben nooit bestaan. Ja hoor, dat was even lachen! Not.
  • daardoor kan het meest cruciale deel van het project niet voltooid worden.
  • en dat zou wel heel jammer zijn, gezien het drie jaar nogal hard werken dat eraan vooraf is gegaan.
  • de studie moet dus opnieuw uitgevoerd worden. Met nieuwe deelnemers, binnen de week. En daarom deze warme oproep aan u allen.

De studie omvat het leren van Spaanse woordenschat, grammatica en eenvoudige conversaties. Dit alles via de computer. U hoeft u dus niet te verplaatsen, u kan deelnemen van thuis uit. De enige vereisten zijn: een geluidsaansluiting, internet en ietwat motivatie om u een uur te onderdompelen in Spaans. Een uur, jawel. Liefst in één keer af te leggen.

Na dit uur zal u gezwind uzelf kunnen voorstellen in het Spaans, en misschien zelfs uw telefoonnummer kunnen geven aan wie u dat waard acht.

Ik geef u in ruil: mijn dankbaarheid, echt, gemeend.

Nog een motivatie nodig en wat psychologische overtuiging? Als dit lukt (zijnde: 100 deelnemers vinden), dan heb ik eindelijk weer eens een deftig verlof. Mijn twee zonen zullen u zo dankbaar zijn. Zo zijn we al met minstens drie die voor u zullen buigen.

Meedoen dus! Eén uurtje gratis Spaanse les op de pc! Laat hier een reactie achter, of via de contactpagina. Ik stuur u dan een login en paswoord door.

Oh, en wou u altijd al eens een echte spammer zijn? Gebruik dan dit bericht en laat die social media nu eens echt bewijzen wat ze waard zijn.

Advertentie

moeder is coming home!

/ mieke / Een reactie plaatsen

Moeder loopt op wolkjes vandaag, want moeder ‘mag’ naar huis. Na 6 nachten en 6 en een halve dag allerlei plannen gesmeed te hebben is het welletjes geweest en verlaat ik het van bijbels, kruisen, monniken en kaarsen vergeven Duitse dorp Niederalteich, waarvan ik nog altijd niet weet waar het zich precies situeert in Duitsland. Conclusies voor mezelf:

– neem nooit nog een nachttrein in Duitsland: met zes in een slaapcoupé, waarvan één mezelf, vijf Duitsers. Van die vijf Duitsers één die ongegeneerd zijn ondergoed begon te showen en drie die dan ook nog een snurkconcert wisten te geven. Geen oog dicht gedaan die nacht, was ik even blij om van die trein af te zijn.

– Duitse wijn leer je op den duur wel drinken. Je past je aan, zoals dat heet.

– Je verwacht altijd en overal toegang te hebben tot internet om dan te kunnen skypen met het thuisfront en te zien hoe je oudste zoon de webcam net niet helemaal natmaakt met zijn zoenen. Als dat dan niet het geval is (wat eigenlijk wel normaal is in zo’n dorpje) kan je kiezen tussen zielig zijn, kwaad zijn of gewoon gaan drinken met de rest die zich al even zielig of kwaad voelt. Uiteindelijk kan je dan ook eens in real-life ‘netwerken’ (aaargh, het woord alleen al), en is de baas ook tevreden.

– Ik heb het één dag kunnen verzwijgen dat ik kinderen heb. We moesten een truth-and-lie-spelletje spelen en op voorhand één leugen en twee waarheden doorgeven. En dat mochten we dan (fun fun fun!) van elkaar proberen uit te vissen. De zin: “Ik heb twee fantastische zonen, van bijna 4 en 2” werd al snel door iedereen bij waarheden gecategoriseerd. Ik was er niet eens rouwig om.

– Ik zie er jonger uit dan ik ben en ik begin dat nu wel leuk te vinden. Als de schattingen van je leeftijd variëren tussen 24 en 28 dan mag je best tevreden zijn. Zeker als je daar eigenlijk zit met wallen onder je ogen dat het niet meer esthetisch verantwoord is en je je op bepaalde momenten gewoon 63 voelt.

– Ik ga naar huis, ik ga naar mijn drie venten, ik ga me terug volop gooien in de huishoudelijke mallemolen van elke dag. En ik vind dat niet eens zo erg. Maar vraag het me overmorgen nog eens nadat ik die heerlijke berg strijk heb zien liggen 🙂

[USA] Broccoli

/ mieke / 1 reactie

Nooit vraag ik hier nog een stuk pizza met broccoli. Nooit vanzeleven! Nu, na twee keer (browcoli? brocowli? browcowli?)  had de mens het toch wel begrepen, met daarna meteen de vraag: “Where are you from?”, en de gedachte: “Moet dat mens uit een ferm exotisch land komen”. “Belgium”, zei ik. En dan begint het, elke Amerikaan heeft wel ergens een relatie met Belgium of iets dat daar dicht bij ligt voor hen (zoals daar zijn Italië, Engeland, Duitsland). Op wereldschaal en in het licht van de eeuwigheid klopt dat natuurlijk wel, maar toch. Wat voor hen hier “just around the corner is” is voor mij toch wel een dik half uur stappen. En ik stap niet traag, neen.

Enfin, ’t is (hopelijk) de laatste post vanuit de USofA, ik vond het best fijn, dank u. Maar er zijn drie dingen die ik nog fijner vind, en dat ga ik over 24 uur (eigenlijk over 18 uur) dan ook met veel overgave doen: dansen (met Benne), aaien (met Fries) en knuffelen (met alledrie mijn venten). That’s all for now, folks!

[USA] Wat ik me afvroeg – vervolg

/ mieke / 1 reactie
  • Waarom zie je hier overal pijlen naar Women’s hospital, Children’s hospital, Women’s center, … maar nooit naar Men’s hospital of zoiets?
  • Waarom doet zowat iedereen op de campus hier zo fanatiek aan sport, sta ik op met het geluid van voetballende studenten, joggende studenten, … en dat om half zeven ’s morgens? Ze blaken dan ook van gezondheid, die Amerikaanse studentjes. En hoe komt het dan, als je naar Downtown city gaat, dat het daar dan wel vol loopt met van die dikkerdjes? Typische uiterlijke scheiding tussen America’s lower class en middle/upper class?
  • Is het zielig om al op dinsdag je valies te maken, om dan woensdag en donderdag de helft er terug uit te gooien. Is dat omdat ik ergens hoopte dat een half gepakte valies de dagen wat vlugger zou doen gaan?
  • Waarom denk ik nog altijd dat mensen tegen mij beginnen te babbelen terwijl ik onderhand toch al zou moeten weten dat ze hier gewoon vaak aan het telefoneren zijn via een oortje. Handen moeten hier vrijgehouden worden voor de koffiebeker en de handtas, remember?
  • Wat ik me ook afvroeg: hopelijk ambieert mijn jongste zoon geen internationale carrière. Ik heb zijn naam al meermaals op bling-bling en pieuw-pieuw schreeuwende borden zien schitteren. Soms verspreek ik me als ik hem bij me heb: zeg ik “Frietje” in plaats van “Friesje”. Hopelijk kan hij er later nog mee lachen als hij in zijn Boss kostuumpje op Pittsburgh’s 5th Avenue naar zijn hoofdkantoor op de bank loopt 🙂MSBF_juni2009 051

Vakantiegevoel

/ mieke / 5 reacties

Vakantie en mezelve, dat is niet zo’n dikke vriendschap. Vroeger wel, zomervakantie stond gelijk aan uren terrasjes, tweede zit of niet. Nu is vakantie gewoon nog een tandje bijsteken en een vitesse hoger draaien. En velen schijnen dat niet te snappen. Daarom een vergelijking tussen de logica van een meer normale mens dan ikzelf, en dan mijn logica.

De normale(re) mens zegt: “Je woont samen met een leerkracht, dat betekent elke vakantie, echt vakantie. Dat wil zeggen: ook een beetje vakantie voor jou als het effectief vakantie is (nog mee?), want door het vakantiegevoel van de mede-inwonenden (1 boven de 30, 2 onder de 30) krijgt jij ook zo’n gevoel. Bovendien, omdat het vakantie is, heb je ’s morgens die rush niet om op tijd klaar te zijn en kan je in alle gemak jezelf prepareren om te gaan werken. Nog meer: je komt ’s avonds thuis en je hoeft je ook niet te haasten, want ’t is vakantie.”

Mijn redenering: “Je woont samen met een leerkracht, dat betekent elke vakantie dat die hele dagen thuis zit (allez, niet helerganser dagen, maar toch meer dan dat die gaan werken is), je hebt twee kinderen, die dan ook thuis zitten. De kans dat je huis vuil, rommelig, bevlekt, besmeurd, beschmost is op het einde van dag is dus beduidend hoger dan als die drie venten niet in huis aanwezig zijn. Bovendien trekt die jongste zich geen dikke dinges aan van weekend of vakantie en kraait hij dus ook al vanaf half zeven het hele huis wakker. Het is waar, ik moet tijdens de vakantie hun boterhammen niet halvelings door hun strot rammen (grapje, K&G), maar als ik thuiskom is het vaak alsof én de toren van Babel is ingestort, én de ark van Noah door ons huis is gevaren, gevolgd door een ware zondvloed. Tijdens de vakantie moet ik dus gewoonlijk meer (op)kuisen dan tijdens het jaar.”

Voor mij dus echt geen vakantie, nee dank u. Ik ga een bijzonder drukke twee maanden tegemoet in mijn tweede job. Of ik ben gewoon een zaag die ongelooflijk jaloers is dat haar drie venten twee maanden lang in lummel- en relax-modus zullen geprogrammeerd staan.

oeps

/ mieke / Een reactie plaatsen

Soms kan een blond mens toch zo lomp en stom zijn… Het was me al opgevallen dat de Turkse collega van op het bureau (recht tegenover me) niet meer at over de middag als ik ook toevallig over de middag op het bureau at, of dat hij gewoon de hele dag door niets at (zelfs geen koekje). Dan zat ik daar te smikkelen van boterhammen, salaatjes, fruit (jawel, heel gezond allemaal), en werd er een meter verder niets gegeten. Tot plots een frankje viel, heel langzaam en na een kleine dwarreling zachtjes de werkvloer raakte. Was het misschien ‘de ramadan’, de vastenperiode in de islam waar er tussen zonsopgang en zonsondergang niets mag gegeten worden? Even checken bij vriend internet en jawel hoor, de vastenperiode is gestart op 1 september. En wat lezen we nog meer?

“Wel wordt van ze [= niet-moslims] verwacht dat ze discreet zijn, men vindt dat erg openbaar uitgebreid eten voor het oog van mensen die vasten niet van respect getuigt.”

Goed gedaan dus van mezelf. Ik heb mijn mooiste Engelse sorry bovengehaald, en hij kon er nog mee lachen, de vastende collega. Zei iets in de trant van “Ander land en dan moet ik mij aanpassen…” Uit sympathie laat ik vanaf nu ook de koekjes. Tot één oktober. Dan is mijn koekjesramadan gedaan.

eerste werkdag

/ mieke / Een reactie plaatsen

’t Is voor velen terug de eerste werkdag na een verlof, na een sabbat, na moederschapsverlof. Nichtje L. moet/mag na een kleine zes maanden voltijds moederen terug aan de slag om te verpleegsteren. Broers K. en B. mogen allebei aan de slag met een nieuwe job. En dan mogen er nog een paar met een grote ‘grmbl !’ opstaan om na een welverdiende congé payé terug aan de slag te gaan met oude collega’s en oud werk. Maar die schoolmeesters en -juffrouwen, die zijn nog het beste af: nog twee weken vooraleer ze terug het krijtje in de vaste hand mogen nemen. En dan moeten ze toch wel (schandaal, ramp, betogen, nu direct!) de volle acht weken werken voor ze weer een week pauze kunnen nemen. En Benne mag nu nog vijf maanden lanterfanten en dan is hij ook gedoemd/gezegend om op zijn minst nog 15,5 jaar naar school te gaan. Maar da’s pas voor 2009, en da’s volgend jaar, nog heel lang, nog heel ver weg.

En dan zijn er ook nog die opgestaan zijn met een ‘waauw, zucht, …’, die vanaf nu als getrouwd koppel door het leven mogen gaan, die zo content op wolkjes lopen. Hopelijk komt er in hun man-en-vrouw-leven nooit een werkdag voor. K & G: proficiat en merci!

verlangen naar verlof

/ mieke / Een reactie plaatsen

Als een mens die hele waslijst aan klusjes ziet hangen, zou die ernaar verlangen om verlof te hebben. Of net niet. Verlof dit jaar zal zich opnieuw beperken tot 1 week, dat komt ervan als je net voor de grote vakantie terugkeert naar je vorige werkgever. Soit: de klusjes. Sommige kunnen echt niet meer uitgesteld worden tot aan het pensioen, andere hadden we graag laten doen, maar omdat vadertje staat ons per sé wat geld moest aftroggelen in plaats van bijgeven (die verdomde uitkeringen ook bij het bevallingsverlof) zullen we dus moeten roeien met alle riemen en bretellen die we hebben. Voor wie zich ooit op een lamlendige dag geroepen voelt om een daad van barmhartigheid te stellen: u kan kiezen uit volgende acties:

– vensters en deuren oliën vooraan en achteraan (mag eventueel ook nog in de zomer van 2009)

– achterdeur herstellen en er opnieuw aanhangen

– tuinhuis oliën

– tuin (onkruid, steentjes, paadje, planten, gras zaaien. Zou er geen programma ‘Mijn tuin’ bestaan? Diegene met het meeste evolutie op het einde van het programma wint de kostprijs van zijn tuin terug…)

– wc schilderen (niet de wc zelf, maar de muren van dit gezellige kamertje)

– garage kuisen

– oprit reinigen en onkruid wegdoen

– verfretouches, het aantal strepen op de muren van Benne en zijn traktor zijn intussen al niet meer te tellen.

– foto’s in albums/dozen/… sorteren

En dan hebben we de kostelijke zaken (nieuwe poorten, laminaat boven, schilderen boven, …) nog niet eens in onze lijst gezet. Want eerst moeten we de lotto winnen. Wat ook al heel moeilijk zal zijn aangezien we dat niet spelen.

zwangerschapseconomie

/ mieke / Een reactie plaatsen

Zwangerschappen en werkgevers: soms zit het goed, soms zal het nooit iets worden. Ik heb al twee keer het geluk gehad dat het goed zat. Maar er zijn andere situaties. Waar zwangerschappen ook goed bij passen zijn interimjobs, en pas afgestudeerde pedagogen, in Katho Tielt. Daar zijn er maar liefst 10 (of 11 intussen) bevallingen gepland tussen begin januari en maart/april. En bijna allemaal bij leerkrachten pedagogiek en/of psychologie. Om het grote tekort op te vangen zijn er dus enkele (3 of 4) pedagogen voltijds in dienst genomen met als enige taak: het vervangen van de zwangere pedagogen/psychologen. Ze mogen zich nu al opwarmen, temidden van de permanente modeshow voor zwangerschapskledij. Maar ik denk dat ze er niet mee zitten, tenslotte is het toch een mooie kans. Leve al wie zwanger is! En leve ook de mensen die ze willen/kunnen vervangen! En misschien dat de grote baas erc toch volgend jaar de voorkeur zal aan geven om enkele mannen aan te werven?

Hierbij nog enkele late felicitaties: proficiat Lindsay en Jelle met de kleine spruit op komst. Ik herinner me nog altijd hoe ik me voelde bij het telefoontje: warm, zo blij, zo tevreden dat de wereld toch nog niet helemaal vierkant draait. Offiële gok: een meisje, het langverwachte viergeslacht komt eraan.

Ook een grote hoera voor Sofie en Daan met het eerste ‘spookje’, verwacht in mei. Officiële gok: een meisje, al was het maar om het evenwicht met al die jongens die de laatste tijd werden geboren te herstellen.

het sneeuwt!

/ mieke / Een reactie plaatsen

In Vilnius! Ja, we zijn op het vliegtuig geraakt, wat een dikke jas, dikke pull en een onschuldige blik allemaal niet kunnen doen. Geen enkele vraag gehad, gewoon meelijwekkende blikken als ‘amai, wat is dat kind dik gekleed zeg’. Wat overigens in Vilnius geen overbodige luxe is. De temperaturen schommelen hier tussen -1 en 1. Overdag. Een avondwandeling in de vrieskou (40’) is bijgevolg niet echt aan te raden. Maar als enkele stoere (met bier overgoten) mannen zeggen dat ze te voet wel naar het hotel kunnen wandelen en jij weet dat de Litouwse taxichauffeurs geen noot Engels kunnen, dan heb je niet veel keus. Onder het mom van ‘even een frisse neus halen’ waren we dus gisteren tot kwart voor elf op wandel. Frisse neus in een hoofdstad, ja hoor, de illusie van verse lucht was er, maar da’s ook alles.

En vanmorgen opgestaan met een wit sneeuwtapijt op de binnenkoer van het hotel. Mocht er in ons klein Belgenlandje geen sneeuwtapijtje te zien zijn dit jaar dan heb ik mijn portie alvast al weer gehad. Hopelijk wordt er niet al te veel gewandeld vanavond.

sneeuw