Zo ergens tussen Tunesië en de West-Vlaanders, via Skype:

– Mamaaaa, wij (= oma ‘Tien, opa ‘Nard, tante Lalotte en nonkel Kaas) eten mosselen vanavond!

– Waauw, kindje, mosselen! Fantastisch! Da’s heel lekker, eet maar flink veel mosselen!

– Jaaah mama, met frietjes!

– Allez zeg, ik wou dat ik er bij was, lekkere mosselen uit de zee eten! Mmmmmm!

Kijk Benne, als je oud genoeg bent om dit te lezen: ik heb gelogen tegen je. Flagrant, zoals een moeder het niet zou mogen doen. Je moeder heeft namelijk een grandioze afkeer van mosselen sinds ze er eentje moest dissecteren. En nee, dat betert niet met de jaren, integendeel. Mijn maag zou spontaan z’n inhoud verliezen bij het zien, ruiken of zelfs horen van een mossel. Maar omwille van pedagogische doeleinden heb ik dus mijn krulneus niet opgezet toen je ’t woord ‘mosselen’ liet vallen. Ik heb me mentaal een spaghetti voorgesteld en deed lekker enthousiast over je avondmaal. Ik hoop dat het je heeft gesmaakt, kleine vent. Mocht je uiteindelijk toch geen mosselen lusten, dan is het niet omdat je moeder je geconditioneerd heeft met haar kokhalsgeluiden. Nee echt, eet smakelijk! Je vader zal ze wel voor je koken als je dat wil.