Sommige weekends lijken wij hier wel een nieuw samengesteld gezin. Met twee blonde jongens en twee bruinharige jongens. De twee blonde zijn ‘van ons’, de twee bruinharige ventjes zijn niet van ons. Die laatste komen hier in ’t weekend wat onnozel doen, samen met ons (gast- of pleeggezinactiviteiten heet zoiets dan). Een beetje tijd doorbrengen in een gewoon gezin, zoals de pedagogen van de instelling dit noemen.
Twee broertjes, M. en I. (*), bijna 7 en bijna 4 jaar oud, al een aantal jaren ‘instellingskinderen’, maar ondanks dit heel vlijtige, lieve, drukke, bezige baasjes. We zien ze graag, zij vinden ons ook leuk, dus we hopen dat we hier nog een aantal jaren mee mogen doorgaan. Dat we ze toch enkele fijne herinneringen kunnen geven aan hun kindertijd, dat ze misschien later een extra (t)huis hebben waar ze terecht kunnen met dingen die hen bezighouden, goed of minder goed, dat ze gewoon weten dat er ook nog buiten hun grote huis mensen zijn die hen heel graag zien. Druppels op een hete plaat? Te hoge verwachtingen? Misschien, maar alle beetjes helpen en wie niet probeert…
Maar wat we ook hopen is dat Benne en Fries zo opgroeien tot kinderen/jongeren die sociaal bewogen zijn, die weten dat wat zij allemaal hebben niet vanzelfsprekend is en dat ze dus niet moeten onnozel doen als ze op 12-jarige leeftijd zelf hun PlayStation zullen moeten bijeen sparen.
En dan nog enkele vooroordelen (u hoeft ze dus niet meer te vermelden, we hebben ze al eens gehoord :-)):
- Tot nu toe hebben de onze geen lelijke manieren geleerd, nee. ’t Is niet omdat M. en I. uit een instelling komen dat ze daarom krapuul zijn. Zeker niet.
- Benne en Fries worden niet verwaarloosd, ze moeten niet inleveren. Ze moeten gewoon hun speelgoed leren delen. Is dat inleveren?
- Ja, wij hebben nog tijd over. Omdat mijn eigen kinderen nogal druktemakers zijn moest ik er dus ook al niet aan denken om soep te maken (denk ik dat sowieso al?), te kuisen, te strijken, … terwijl ze wakker zijn. Dus veel verschil maakt het niet uit. Opruimen gaat hier nu zelfs makkelijker, want met vier opruimen vinden ze hier behoorlijk leuk.
- En een laatste kan ik wel bevestigen: vier kinderen is druk. Pompaf zijn we ’s avonds, alle zes. Voordeel van dit alles is dat we wel heel goed slapen als de broertjes hier zijn geweest. Druk, maar wel zot en geestig! Een aanrader dus!
(*) ’t is niet omdat ik mijn eigen kinderen geen recht op privacy gun en hier al hun avonturen te grabbel gooi, dat ik dat met een ander zijn kinderen mag he:-)
The Sassy Squad 
Leuk om te lezen. Ik ben zelf opgegroeid met pleegbroers en -zussen. Mijn ouders kregen met dezelfde vooroordelen te maken. En zelfs toen er eentje bleef ‘plakken’ en geadopteerd werd, dachten sommigen dat dit toch wel jammer was voor ons, de ‘echte’ kinders. Ah ja, gedeelde erfenis enzo. *rolt met de ogen*
Maar wat ik eigenlijk kom vertellen, is dat jullie zonder twijfel een grote invloed hebben op die jongens. En dat ze jullie thuis met zich blijven meedragen. En later misschien wel bij jullie voor de deur staan, zodat jullie kunnen kennismaken met hun partner en/of kindjes, aan wie zo zoveel verteld hebben over jullie. Dat hebben mijn ouders meegemaakt, na er stilletjes ook op te hebben gehoopt. En als grote zus, en inmiddels ook mama, kan ik dit alleen maar toejuichen.
Voila, ik heb mijn referentie om de criticasters de mond te snoeren! Merci!
In 1 woord: RESPECT!
en dat derde is eigenlijk wel waar, met twee kinderen steekt ge huishoudgewijs ook niets uit, niet dat ik er daarom per se nog twee zou bijnemen maar ge hebt een punt 🙂
Voltijds twee erbij lijkt voor mij nu ook wel pure zelfkastijding. Ik snap niet hoe die moeders dat vroeger deden met zo’n -tig kinderen rond hen.
zo tof zeg dat je dit doet, naast je eigen drukke gezin en bezigheden nog tijd maken om 2 kindjes een leuke kindertijd te geven. En een goede ervaring voor B & F om niet alles zomaar ‘for granted’ te nemen. Super!
‘k Heb het u al gezegd, ‘k vind je zo’n goed mens maat, niet te doen 🙂 Ik zou het niet kunnen denk ik (allez, weet ik), ‘k zou het ook niet durven, ‘k vrees dat ik die kinderkes niet deftig genoeg zou kunnen opvangen enzo van die dingen en nog meer schade zou aanrichten dan dat ze misschien al hebben mogen ondervinden in hun leventje.
Maar echt, chapeau! ’t Zal voor iedereen een zeer rijke levenservaring zijn.
en dan volg ik nog eens naailes ook! Martha Stewart en Oprah mogen beginnen opletten 😉
Ons mieke das er ééntje uit de duizend,altijd klaar staan voor een ander.Doe zo verder Mieke en Steve jullie zijn goed bezig.
moeders… *bloos*
Da’s echt wel super dat jullie dat doen!
Ik hoop écht dat ik ooit de moed vind om ook zo’n beslissing te nemen, want inderdaad, niet iedereen heeft het even makkelijk en de meesten kunnen daar echt niks aan doen – dankzij mensen zoals jullie krijgen die kindjes hopelijk extra mooie herinneringen aan warmte en liefde…
Mag ik weten met welke organisatie jullie hiervoor samenwerken? Wij zouden graag pleegouders worden, en zijn op zoek naar mensen die daar ervaring mee hebben.
West-Vlaamse Pleeggezinnendienst organiseert crisisopvang, kort- en langdurende opvang, voltijdse opvang. Maandelijks zijn daar informatie-avonden. (http://www.pleegzorg.net/westvlaanderen/index.php?cnt=18).
Voor ondersteuning en het starten als onthaalgezin klop je best bij een instelling zelf aan. Daar hoef je meestal die hele papierwinkel en screenings niet te doorlopen.
Alle info (op Vlaams niveau) op: http://www.pleegzorgvlaanderen.be
Pingback: Met de voeten op de grond « miekenstiev – groot en klein