Na een hele fijne en bijzonder intellectuele discussie op smoelenboek, na veel wikken en wegen, pro’s en contra’s afwegen, heelder panels samengesteld te hebben en en passant ook nog eens een enquête gehouden te hebben, werd hier dit weekend de fijnste aller bomen gezet. Zo plastiek als iets, ja. En dat heeft zo zijn enorme voordelen blijkt nu:

1. Om een deftige kerstboom (levend en wel) te hebben moet je al bijzonder vroeg naar de winkels gaan. Anders blijven enkel de dutsboompjes over. Zij die net nog op de vrachtwagen mochten om de grote bomen warm te houden, de reis maar half hebben overleefd en al dagen niet worden bekeken door kooplustige vroeg-kerstinkopen-doende mensen.

2. Je moet dus wel degelijk tijd hebben om zo’n boom te halen, te verpotten, eventueel wat te trimmen. En dat paste dus dit weekend ook al niet. Snel het boompje van de zolder halen, takjes openvouwen, takjes beetje herschikken tot de boom een beetje volume kreeg. ’t Was snel gebeurd.

3. Potaarde heb je ook al niet nodig, het enige vuil dat aan je handen hangt zijn twinkeltjes en glittertjes allerhande. Heel geestig als je dan uren erna merkt dat je nog altijd met van die glittertjes op je gezicht rondloopt. How very kerstsfeer, jochei.

Vinden wij dat leuk, zo’n kerstboom versieren? Totaal niet, echt. Zo’n boom zetten dat is voor mij pure stress. Ik hang ballen en slingers, steek sterren, worstel met lichtjes… Ik breek vervolgens ballen, struikel over slingers, haper met stokken, (tip: zet nooit een kerstboom terwijl u nylonkousen draagt) … Zenuwen tot en met. Omdat ik weet dat ik dat niet kan, zo’n kerstboom ineen steken, zo je huis kerstklaar te maken, daar een plan bij te hebben en dat ook minutieus uit te voeren.

Enfin, ik ben blij dat deze queeste is voltooid, de boom loopt niet meer weg, de kindertjens zijn blij en ik bespaar me de schande van ‘moeder-zonder-kerstboom’ zoals twee jaar geleden. Geen foto’s, neen. De boom heeft nogal wat complexen, door mij aangepraat.