*emo-alarm*

Ik ben zo’n moeder waarvan de kinderen theatraal beginnen te huilen als ze weggaat ’s avonds. Een amateurpsycholoog zou kunnen denken dat die kind-moederband toch ongelooflijk hecht moet zijn. Een psycholoog met een diploma zou kunnen vermoeden dat het gaat om boosheid voor een veel te vaak afwezige moeder.

Ik ben zo’n moeder die vaak wilt dat haar kinderen al wat groter en zelfstandiger zijn, om dan te mijmeren dat ze al veel te veel kunnen.

Ik ben zo’n moeder die vaak met schuldgevoel naar het werk gaat, wetende dat ze die avond niet aan de schoolpoort zal wachten. En die dan ook al dagen uitkijkt naar de zeldzame keren dat dat wel kan.

Ik ben zo’n moeder die niet altijd zin heeft om ’s avonds een verhaaltje te lezen en er zich vlug vanaf probeert te maken door te opperen dat de zonen maar een verhaaltje aan hun beren moet voorlezen. Ik ben ook zo’n moeder die veel te snuggere zonen heeft, en dus niet met zo’n flauwe verhaaltjes gesust kunnen worden.

Ik ben zo’n moeder die graag nog uitgaat, zot doet, en die dat de dag erna probeert te compenseren met bijzondere momenten.

Ik ben zo’n moeder die het zich beklaagt als ze ’s nachts weer moet opstaan. Maar ik ben ook zo’n moeder die ’s nachts haar zonen zou wakker maken om te kunnen zeggen hoe graag ze hen ziet.

Ik ben zo’n moeder die niet kan koken, die nooit een overheerlijke biefstuk op hun bord zal toveren. Zo’n moeder die ondanks alles wel blijft proberen om toch iets te kunnen bakken.

Ik ben zo’n moeder die er principes op wil nahouden, maar die ze ook even graag overboord gooit als de situatie zich daartoe leent.

Ik ben zo’n moeder die droomt van een leven als huisvrouw, van kleertjes naaien en gigantische taarten bakken, van koffiedrinken met de buurvrouw en lekker oermoeder wezen tot de kindjes van school thuis komen. Ik ben er zo één die weet dat zo’n dingen niet marcheren bij sommige moeders, en daar vaak gefrustreerd van raakt.

Ik ben zo’n moeder die eigenlijk geen dochter hoeft, omdat ze veel te bang is van meisjes en vreest dat ze nooit interessant genoeg zal zijn voor een dochter.

Ik ben zo’n moeder die zowat flipt, freakt, onnozel wordt als iets zou kunnen wijzen op een aankomend gebrek aan zelfvertrouwen bij haar zonen. Zelfvertrouwen in het leven is alles, mijn beste. Gevolgd door zelfkennis.

Ik ben zo’n moeder die soms even hard kan twijfelen als ze vastberaden en recht door zee is. Met niets anders dan het lijf, warmte en liefde moet ze het doen. En op het einde zal blijken of dat van alles een beetje genoeg is geweest.

Ik ben zo’n moeder waarvan ik denk dat mijn zonen later wel eens een paar geweldig rake opmerkingen zullen geven. En die hoopt dat ze dan naar haar zullen knipogen.