Papa mag de komende dagen stempelen. Elke dag twee keer. ’s Morgens moet hij op post staan en ’s avonds is er opnieuw controle. ’t Kan ook zijn dat mama het overneemt. Ik geef er niet om, als ze maar stempelen, deppen, knuffelen, aaien, …
Ik ben een beetje ziek. Officieel dan toch, want behalve een ver-schrik-ke-lij-ke jeuk voel ik me best wel goed. De vakantie is begonnen voor papa dus da’s twee maanden jolijtig allerlei toeren met elkaar uithalen. Maar sinds gisteren (na een halve crisis bij mama) ben ik gediagnosticeerd als een waterpokkenkindje (of windpokken, u kiest maar). En dus loop ik nu rond als een halve dalmatiër…
Dinsdagmorgen dacht mama nog dat ik een enorme muggenbeet had op mijn arm, woensdag kwamen daar drie kleinere ‘puistjes’ bij in mijn hals. Woensdagavond was er nog een ‘ouderoverleg’ over het ontstaan van de ‘puistjes’, de aard ervan, het doel, de relevantie… Enfin: ze kwamen tot de conclusie dat, als het de waterpokken zouden zijn, dat toch heel wat sneller zou moeten gaan. Waarop mijn lichaampje de dag erop (donderdag) als een bezetene puistjes, vlekjes, blaasjes, … is beginnen aanmaken. Toen mama me gisterenavond kwam ophalen bij onthaalmoeder Ann wist die doodleuk te vertellen dat ook ik slachtoffer was geworden van de waterpokken die een maand eerder haar hele groep peuters had stilgekregen. Moeder in een halve crisis spurten naar de dokter, de apotheker zijn halve hebben en houden aangekocht en beginnen smeren, deppen, stempelen, … alsof die blaasjes ooit tot leven durven komen als ze me niet verzorgde. Toen papa thuiskwam was ik al getransformeerd in een mooie dalmatiër, weliswaar met heel korte nagels. Ik moet er zelfs niet aan denken om me te beginnen krabben. Waterpokken, dus… hebben we nu ook weeral gehad.