Op een mooie maandagmiddag, ergens in de Vaucluse, Frankrijk.
Ring ring, ring ring…
meisje: “Shit, nummer onbekend, ze bellen van Leuven, wedden?”
meisje neemt telefoon op
meisje (met piepstemmetje): “Hallo, met Mieke.”
meneer (rustige stem, heeft dit wellicht al 1000 keer gedaan): “Goeiemiddag mevrouw. Wij hebben de eerste uitslagen binnen van uw vlokkentest afgelopen donderdag.”
meisje (nog altijd piep): “Ja?”
meneer (waarschijnlijk lachend om zoveel gepiep): “Het ziet er goed uit mevrouw, alles is in orde met je kindje, er is geen trisomie 21 gevonden.”
meisje (ietsje lager piep): “En andere afwijkingen?”
meneer: “Niets gevonden, alles ziet er heel goed uit. Ook met de geslachtschromosomen is alles in orde.”
meisje (denkt na, zou dit nu een hint zijn om te vragen wat het geslacht is?): “Ah, da’s fijn om weten, een hele geruststelling.”
meneer (lachend): “Wil u het geslacht weten mevrouw?”
meisje (slaakt een zucht van opluchting): “Ahja, dat zou fijn zijn!”
meneer (ietsje luider lachend): “Het is een jongen.”
meisje (lacht nu ook, gewoon blij omdat het kind ‘iets’ is, wat maakt niet uit): “Da’s heel leuk nieuws, dankuwel meneer.”
meneer: “Graag gedaan mevrouw.”
Klik. Zucht. Lach. Traantje. Knuffel. Traantje. Champagne! Ah nee, dat laatste doen we niet… Ijsje?

Moeilijk gaat ook, en kindjes zijn welkom bij ons. Maar het leven lijkt fijner als het wat makkelijker gaat, met de nadruk op ‘lijkt’, want ook gezonde kindjes kunnen ziek worden. Maar daaraan hebben we dat moment maar niet gedacht.

Bedankt iedereen voor de goede zorgen, met de ene raad soms wijzer dan de andere 🙂