Hoeveel keer gebruikt een mens een eetplaats (de combinatie dressoir, barkast, tafel en stoelen)? Als er bezoek komt, misschien later om de kindjes hun huiswerk te laten maken, … meestal staat zo’n ‘plaats’ daar maar te staan en te verstoffen. Daarom dat we ook niet al te veel geld wilden uitgeven aan een eetplaats, toen we die vier jaar geleden kochten. We wisten niet wat onze stijl was en kochten bijgevolg een ding (ja, ding) dat al tot tien keer toe in solden was gezet maar aan mensen met verstand maar niet verkocht raakte. Tot twee onnozelaars de meubelzaak binnenstappen en voor 1000 euro een toonzaalmodel-eetplaats kochten. Nog geen twee jaar later begon de tafel enorm beweeglijk te worden, schuifelden stoelen en leuningen mee, bogen plankjes door, draaiden pootjes als vanzelf. Het is een wonder dat het hele zootje nog de verhuis vorig jaar heeft overleefd.

Een nieuwe eetplaats was dus aan de orde zonder decadent over te komen. Wisten we intussen al wat we wilden? Ja, maar ’t koste allemaal zooooooveel! Dure smaak: heel zeker, want niet noodzakelijk overeenkomt met stijl (zie je, we dekken ons al in). Toen bracht de god e-bay redding. Daar stond een eetplaats te koop (massief, antiek, enfin: degelijk en zo) voor geen geld (300 euro). Probleem: ze was bruin. Maar we waren toe aan een uitdaging en zouden die eetplaats lekker wit maken. Of witgrijs, of bruinwit, of gewoon roze. Al naargelang we veel of weinig zin hadden om het proper te doen.

De heilige oma’s, opa’s en nonkels werden erbij gehaald en vol overgave werd er geschuurd, gewreven, geschuurd, afgebeten, geschuurd, en ja… geschuurd. Had die mens van de verfwinkel ons zelf niet zo goed als gek verklaard? Wacht maar…

Na het afkloppen van het stof in onze kleren werd er geolied, vernist, oeps mislukt, weer geschuurd, vernist, oeps roze, weer geschuurd en vernist tot we uiteindelijk gisteren tot half één ’s nachts bezig waren met de verhuis van oude kasten naar minder oude kasten.

De stoelen zijn binnen om te overtrekken, eind augustus is de eetplaats volledig, en dan kan die gerust tot in de eeuwigheid blijven staan en verstoffen. Met af en toe een ‘ooh’ van onzentwege en een heel dankbare glimlach aan de eeuwig onvermoeibare en inzetbare gouden mensen, genaamd moeders, vaders en broers. Merci!

Opdat iedereen zich al een commentaar kan vormen, hierbij alvast de foto’s van de eetplaats zoals ze was voor de miekenstiev-knokploeg eraan begon. Foto’s van hoe ze nu is, komen er eind augustus (met stoelen).