Benne heeft zijn eerste verkoudheid te pakken, een bronchitis zoals ze dat noemen. Het zal de eerste zijn in een reeks van veel, deze winter. Aanstoker is wellicht Stan, de kleine neef. Die speelde vorige week Chinees door zijn oogjes tot spleetjes dicht te knijpen om er zo enorm mottig uit te kunnen zien. Benne nam de uitgehoeste bacteriën gretig in zich op, respecteerde de incubatieperiode en besloot op maandagnacht ziek te worden. Het ventje werd uit bed gehaald met 39° koorts en blafte. Het leuke was dat hij zelf de hele tijd ‘oef’ (= woef) zei toen hij begon te hoesten. Bij de dokter was hij het toonbeeld van zieligheid, terwijl zijn papa het toonbeeld was van zorgzaamheid. Mama moest immers weer maar eens op stap (naar Geel) en papa ging het wel eens allemaal regelen bij de dokter. Resultaat: kleine Benne heeft geen koorts meer, hoest nog altijd wel, doet af en toe een beetje zielig, maar was deze morgen al leuk aan het dansen op Sinterklaasliedjes bij zijn oma en opa in Desselgem. En zo hebben wij ook eens een nacht kunnen doorslapen. Want met 9 kilogram extra buik (en wat nog meer) is dat niet altijd evident.