geluk zit in een klein hoekje. Ongeluk ook. Het gebeurt nogal vaak dat mooie, gezellige periodes overschaduwd worden. Dan worden die hoekjes precies een beetje te klein. Zoals nu.

Misschien liggen we samen in het ziekenhuis, mijn schoonzusje en ik. En nee, dat gaan we niet leuk vinden. Want terwijl ik terug mama zal worden van een hopelijk gezonde jongen, zal zij terug naar af moeten, krijgt ze niet iets bij maar verliest ze haar kindje. Geven en nemen, noemen ze dat dan. En zo is het leven, en wat nog meer van die goedbedoelde clichés. Zo zal ze er wel genoeg horen, denk ik dan. En die zullen niet altijd gepast zijn. Zinnen als ‘je hebt er toch nog eentje’, of ‘zoiets gebeurt wel meer’, of ”t moet zijn dat het zo beter is’, … Het is allemaal wel goedbedoeld, en het toont de onmacht van veel mensen om gepast te reageren wanneer een zwangerschap te vroeg eindigt.

Het beloofde nochtans een mooie zomer te worden. Benne (2 jaar), Stan (nu even ‘grote broer’ af, 1 jaar), ‘Diego’ (6 maanden) en de kleine broer/zus van Stan. Vier kleinkinderen voor mijn ouders in amper twee jaar tijd. Een konijnenkwekerij op zijn best. Dat moeten we nu even intomen, alles wat tijd geven en dan terug mee de draaiende wereld in. Op naar wat zonnestralen, we wensen het jullie toe, lieve B. en K.!