Al van toen hij een week oud was kon Fries lachen, eerst was het zo’n robotachtige en spookachtige glimlach, puur van welbehagen. Meneer had juist zijn buikje vol, een nieuw pamper aan, lag te knorren in de armen van mama of papa en dan verscheen er zo’n mooie glimlach. En op drie weken begon hij te lachen naar zijn ouders en naar zijn grootouders. Als die maar luid en duidelijk genoeg ‘koedieboedieboedieboe’ deden naar hem. Dat zou dan meer het sociale lachen zijn, zijn oogjes stralen meer en ergens zie je een blik van herkenning. Heerlijk als je baby zo graag lacht, liever zo dan een boze, grumpy young baby.

En gisteren mochten we dan weer naar Kind en Gezin, afdeling Deerlijk. In de voormiddag belden ze al om te zeggen dat we gerust wat later mochten komen, omdat er blijkbaar toch al redelijk wat vertragingen waren. Wat een service, en zo hoef je je als mama niet nodeloos te zitten zenuwachtig maken omdat je daar toch al twee uur zit te wachten. Leve Hanne de verpleegster! Fries werd gewogen, gemeten en algemeen goedgekeurd. Het juryrapport: Fries weegt 5.300 kg, meet 57 cm en heeft een gigantisch groot hoofd (40 cm), net zoals zijn broer Benne. Er moet iets zijn met die lintmeter in Deerlijk…