Twee exemplaren heb ik intussen op de wereld gezet. Iets vlugger na elkaar dan gepland, er zit amper anderhalf jaar tussen. De korte pijn, zeg maar. Maar ik ben er blij mee, ontzettend blij. Het zijn de twee mooiste, schattigste, liefste, slimste, leukste, … zonen ooit. Nah, mijn kind, schoon kind. Voor één keer mag het luidop gezegd worden.

Ze bezorgen me vaak hoofdpijn met hun lawaai, en even vaak laten ze die hoofdpijn verdwijnen door een knuffel en een aai. Ik maak me zorgen over de wereld waar ze in opgroeien, over wie ze zullen zijn, en daar heb ik nu al bijna slapeloze nachten van. De piekermomenten zijn exponentieel toegenomen met het krijgen van kinderen. Maar even vaak kan ik nog samen met hen zorgeloos zijn, hartelijk lachen, hun gekke bewegingen nadoen, ongeneerd de hele Studio 100-santenboetiek nadoen, ik ben kabouter Kwebbel, hij is Plop. Natuurlijk. De opperkabouter.

Als je twee zonen hebt veronderstellen ‘de meeste mensen’ dat je eigenlijk al redelijk ontgoocheld bent omdat je tweede geen meisje is. En dan komt direct de veronderstelling dat we zeker wel voor een derde zullen gaan, om toch maar een meisje te hebben. Wel, die ‘meeste mensen’ zijn redelijk verkeerd. Ik wou zonen, heb er intussen twee, en wil er gerust nog meer. Ik hoef niet zonodig een dochter. Eerlijk gezegd ben ik een beetje bang van dochters, het kunnen redelijk venijnige wezentjes zijn. Ze kunnen hun papa om hun vinger winden met vrouwelijke charmes, en ze kunnen kattig uit de hoek komen bij hun moeder. Waarschijnlijk kunnen ze ook lief zijn, maar ik zou er direct bijbedoelingen achter zoeken. Ik heb het nu eenmaal meer voor het mannelijk geslacht, die zijn heel wat eenvoudiger in hun handleiding. Of ik zelf zo’n dochter was/ben? Waarschijnlijk wel, ik kon mijn ouders het bloed van onder hun nagels vandaan halen, maar ze achteraf charmeren of paaien, daar was/ben ik minder goed in. Ik zou echt geen dochter zoals mezelf willen hebben vrees ik. Redelijk lastig omwille van een grote voorliefde voor discussiëren, waarom-vragen, mensen op hun paard krijgen, cynisme en een ‘vranke mulle’. Vandaar: geef mij maar de twee mooiste, schattigste, liefste, slimste, leukste, … zonen van de hele wereld!