Hij, onze eerstgeborene, onze jonge blonde god, ons stuk venijn… Hij heeft een enorme sprong vooruit gemaakt in zijn taalontwikkeling. Even was het een stap achteruit (bepaalde dieren kende hij niet meer en de poes deed heel even ‘beu-euh’), maar dat was slechts de voorbode van een gigantische sprong vooruit. En nu zit hij in de fase waar hij ieder laatste woord van onze zinnen nazegt. Een echo van jezelf zeg maar. Eindig je je zin met “jaja…”, dan hoor je amper twee seconden een fijn stemmetje “jaja…” jodelen. Eindig je met “moa zeg”, dan krijg je diezelfde “moa zeg” in een hogere versie terug. Zeg je “wat ben jij toch een ongelooflijk kwebbelding”, dan zegt hij “ja, webbeding”, waarna hij als een jong veulen jolijtig verder dartelt in zijn speelgoedwei. Grootste wapenfeit is echter dat hij zijn moeders naam kan uitspreken. Papa Steve kon al, dat was gewoon “pa-stie”, met de nadruk op “stie”. Mama Mieke zeggen was moeilijker, maar nu kan hij het. Als een volleerde Antwerpenaar maakt hij er een lange ‘ie’ van, en neemt voor zijn ‘m’ een gigantische aanloop. Klinkt als: “Mmmmie-ke”. Maar hij zegt het zo lief. En nog eens, en dan nog eens. Tot hij er zelf genoeg van heeft, want Mmmmie-ke krijgt er nooit genoeg van.

De kleine adonis met het bruine broske heeft zijn kietels geactiveerd. Trui, t-shirt, romper, aan of uit: het is plezierig geworden voor onze lachebek. Hij moet nog van zoveel leren genieten.

En die mama en papa: die waren al 8 jaar samen, en zijn vandaag 3 jaar getrouwd. Zonder enige moeite, als vanzelf. Met bloemen, jawel. De schat!