Soms kijkt hij naar me

zijn zachte neus net niet tegen de mijne

ik voel zijn adem en krijg het warm

zijn ogen doorboren mijn hele zijn

Als een laserstraal

zoekt hij in mijn herinneringen

mijn overtuigingen, mijn plannen

Soms ben ik bang

Dat hij al meer begrijpt en weet

meer dan goed voor hem is

meer dan goed voor mij is

Dat hij het hele circus door heeft

en er zich niks van aantrekt

ik mag het hopen

Dan gaat hij op zoek, in mijn hoofd

zijn ogen als sleutels

Als hij kan vergeten

hoe vreselijk koppig hij kan zijn

dan ik ook;

hoe onbegrepen of eenzaam hij zich heeft gevoeld

dan moet ik dat ook;

Als hij zal vergeten

hoe kleurrijk, zacht, helder en duidelijk

zijn leven tot nu toe al is geweest

dan mag ik dat niet

ik ben zijn geheugen

En soms kijkt hij zo diep in mijn hoofd

net alsof hij op zoek is

naar een reden, naar een verklaring,

of misschien is hij wel op zoek naar mijn vragen

Want hij weet de antwoorden toch

natuurlijk, want voor hem is alles

zo logisch en gestructureerd

Hij heeft geen vragen

Nog niet

Alleen maar antwoorden

Dus heb ik ook geen vragen meer,

zelfs niet wat er morgen nog zal zijn voor hem

Geen vragen

zolang hij er is,

mijn zoon.

Soms kijkt hij naar me,

en dan kijkt hij voor me

naar zijn wereld.

En ik mag mee.