’t Was vanmorgen ‘bleitsoepe’, zoals ze dat hier in de West-Vlaanders zo mooi weten te verwoorden. Het bezoek aan Kind en Gezin was deze keer echter (weer) niet zo kindvriendelijk. Hij (de dokter) heeft mijn ventje (Fries) serieus veel pijn gedaan. En dat deed zeer aan het toch al zeer weke moederhart. En na één spuit was het nog niet genoeg, nee… het moesten en zouden er twee zijn. En maar nasnikken. Fries, niet de dokter. Nog nooit heb ik dat kleine ventje zo weten bleiten, een echte ‘bleitsoepe’ dus. Met een plakker op elke bil en een halve bloedvlek onder de plakker zag hij er echt zo mottig uit. Precies alsof hij zo ontgoocheld was in zijn moeder. In de hele wereld. Nu al. Na vijf minuten in de auto en wat heen en weer gezwaai van mama en heel wat onnozel ‘koetjiekoetjie’ was Friesjes trauma volledig behandeld, geaccepteerd en verwerkt. En als we nu eens allemaal samen ‘koetjiekoetjie’ naar elkaar doen en wat heen en weer shaken bij het zingen van ‘Op een grote paddestoel… vol met witte stippen…’. Zou dat zo niet bij iedereen kunnen helpen? Hier alvast mijn poging: KOETJIEKOETJIEKOETJIE BOE!’