Lieve Stef, lieve Miguel, en hopelijk niet al te veel anderen meer …

Wellicht hadden jullie allemaal een grenzenloos vertrouwen in jullie mama, papa, nieuwe mama of nieuwe papa. Tenslotte, is het niet zo dat grote mensen moeten zorgen voor de kleine mensen? Dat je er mag van uitgaan dat ze dat wel zullen doen? Dat ze je wel zullen beschermen tegen die grote boze wereld? Maar wat als die boze wereld in je huis zit? Wat als je niet kan vertrouwen dat ouders nog ouders zijn, wat als je pijn hebt, pijn gedaan wordt en totaal niet weet waarom? Wat als het zover komt dat je daar aan kapot gaat? Letterlijk.

’t Ga jullie goed, voor één keer geloof ik in een ander leven, een beter leven. Waar jullie recht op hebben.

Dat mensen recht hebben op kinderen vind ik persoonlijk ongelooflijke dikke zever, niet iedereen heeft daar (nog) recht op. Een kind moet je ergens verdienen, waard zijn. Punt. Wél heeft elk kind recht op ouders die naam waardig. Zou er iemand bestaan die de (politieke) moed heeft om daar iets aan te doen? Alle mooie initiatieven ter preventie van kindermishandeling ten spijt, vaak zijn ze niet toereikend. Zo jammer.

En daar kan ik dan zo ongelooflijk kwaad van worden. Op de wereld. En zo van bleiten. Omdat ik zelf moeder ben, en Benne en Fries gewoon mijn lieve kleine afhankelijke wezentjes zijn.