Lander moet soms? regelmatig? heel vaak? af en toe? zelden? in de hoek staan. Dat doet me eraan denken: vorige week vroeg de verpleegster bij K&G ons ook of Benne al eens in de hoek moest staan. Tien seconden stilte en dan twee keer boem. Wij, Bennes ouders zijnde, vielen compleet uit de lucht. Hoek? Zo’n kind? Snapt dat zoiets al? Is dat wel effectief? Hoe leg je dat uit? Blijkbaar kan het dus al wel, maar hebben wij dit nog nooit toegepast. Is het nodig? Niet dat we weten, voorlopig volstaat het om boos ‘foei’ of ‘stout’ te zeggen (overblijfsel van de hondenschool), om hem te negeren of om Benne van het kwaad te verwijderen. Waarna meneer zich telkens met volle overgave op de grond stort (meestal eerst zitvlak, soms ook op de vlakke rug of buik) en onbedaarlijk begint te huilen. Pruillip in het kwadraat, boos en ontgoocheld in zijn ouders.
Eén van onze andere tactieken: als het gaat om dingen kapot maken moet hij achteraf ook helpen bij het herstellen ervan. Zo tekende meneer vorige week met potlood op de wit geschilderde muur. Een ‘foei’ en daar was die trillende pruillip alweer, gesnif, op en neer gaan met de buik, … De huilbui kon maar net bedwongen worden door Benne te zeggen dat hij moest helpen bij het maken van de muur. Twee codewoorden die het hem doen. En zo geschiedde.
Die muur en bijhorende hoek zou trouwens perfect dienen als naughty step. Eens zien of dat werkt.
The Sassy Squad 
Oepsie, hier the bad mother van Lander…. :
De strafhoek is inderdaad een eerste keer toegepast, gezien herhaaldelijk ‘nee’ in diverse toonaarden na evenveel bijtpogingen geen soelaas brachten (fotoots van de lichamelijke schade zijn te verkrijgen op aanvraag 🙂 ).
Let wel, een 16-maanderke heeft daar inderdaad geen besef van… alleen ervaarde hij wel dat het iets was dat niet leuk is. Maar we waren ten einde raad, gezien we met veel leedvermaak werden uitgelachen door onze kapoen.
Kannibalisme kan vroeg beginnen, weet je 🙂
me again.
Bon, “strafhoek” is wel zwaar uitgedrukt, het is inderdaad eerder een plaatsje die we als naugthy step zullen gebruiken, en volgens de regels van het nanny-spel :
– een minuut per leeftijd, en onder de twee jaar zelfs nog gene halve minuut, maar gewoon eventjes, als sein.
– met achteraf steeds een woordje uitleg over het waarom (op ooghoogte van het kind), gevolg door een teken van liefde 🙂
Maak ik het met deze uitleg een beke goed? Pleez, say so.
awel, ik snap dat wreed goed, lieve Lander-mama. Maar het was bij ons nog nooit opgekomen om dat te doen, maar blijkbaar zou het wel al moeten/mogen (zie de vraag van K&G).
Bijten doet Benne niet (meer), en ’t is blijkbaar zo’n gevoelig ventje dat hij al bij de minste stemverheffing met zijn onderlip begint te trillen. Zoals hij nu zo hypergevoelig is voor een ‘pas-op-vinger’, een vermanende ‘neen’, zo vrees ik dat hij helemaal psychisch naar de haaien zal zijn als we hem in zo’n ‘hoekje’ zetten. Of hij doet het allemaal met opzet natuurlijk: nu zo’n beetje het ‘trutje’ uithangen en dan over tien jaar alles in ons gezicht gooien. En dan zal het een grote naughty step moeten zijn, wees maar gerust.
Vraagje: is Lander dan boos als je hem eruit haalt? Benne zou zo’n kwartier lang kwaad en koppig voor zich zitten uitkijken, denk ik.
ha!
ok ik stelde mij l vanalles voor
bij ons noemt da dus gewoon park en wie ni luistert vliegt ffkes in zijn park werkt ook nog wonderwel
ook ffkes
maar nu voelek mij ni meer zo onmenselijk streng als ik em ffkes in zijn park bonjour want geef toe ‘park’ da klinkt toch minder erg als ‘strafhoek’ hé
Pingback: binnenpretjes en Bennepretjes « miekenstiev - groot en klein