*zaag- en klaagpost*

Hij gaat het nooit zomaar zeggen, dat hij moe is. Als hij plots toch wil slapen, dan is dat omdat hij denkt dat er boven iets leukers te beleven valt, of dat hij gewoon zin heeft om weer nagel te spelen. Als hij echt, maar dan ook echt moe is, dan wrijft hij in zijn oogjes. Niet te opvallend, niemand mag het zien. Of valt hij met zijn hoofd in zijn bord, in slaap. Bij de onthaalmoeder, over de middag. Dan is Benne te moe.

Ook Fries is een vechtertje, tegen de slaap. Zijn ogen mogen rood zien van het frotten en wrijven, toch kan er een lachje af. Ze moeten het allebei geërfd hebben van mij, moeder Gans. Als moeder Gans moe is raakt ze een beetje hyperactief, onnozelheid op het toppunt, flauwe moppen waar alleen ganzen op dat moment mee kunnen lachen, … Volledig te herkennen in Benne en Fries, want die zijn moe, heel moe.

Het zal wat geven als Benne naar school gaat: geen middagdutjes meer zodat hij om 7 uur ’s avonds echt wel compleet achterover met wegdraaiende ogen groggy in zijn zetel zit te zitten. Die groggy ogen gaan we trouwens niet zien omdat hij er heel goed zijn beren zal voor houden. Maar eens hij naar school gaat zal hij wel op een deftig uur moeten slapen. Onze avonden kunnen er alleen maar weer langer op worden. Misschien raakt dat huishouden dan eens voor tien uur ’s avonds gedaan. Leve de school!