Zaten we in de Hoge Venen of niet? We weten het niet, ma how, ’t bekt goed, zo’n ‘weekendje Hoge Venen’. Met een stuk of 17 grote kinders, en een stuk of 8 kleine kindertjens, gaande van 7 weken tot 4 jaar. ’t Was ontzettend vermoeiend, druk en eigenlijk goed om permanente hoofdpijn van te krijgen. Het is zot dat een mens dat zichzelf aandoet, zich een gigantisch groot slaaptekort aanmeet en ervan houdt om te tsjoolen met een overvolle auto, 2 kinders op de achterbank die afwisselend honger, te warm, het Spaans benauwd hadden. “Doe het dan niet meer hé”, denkt u dan. O jawel, wij doen dat zeker nog terug. Want het was zo geestig en gezellig en geweldig (zou Eddy W. zeggen). Met geestige vrientjes, meer dan koddige kindjes, fijne gesprekken, hilarische onnozele momenten, spannende en vuile wandeltochten, luie momenten, lekker eten en nogal brave weerwolven. En het vreemde/leuke is: er werd weinig gepraat over wat we ooit gemeenschappelijk hadden: studentenhome Astrid. Wat wij vrij mogen interpreteren als zijnde een groep vrienden die niet meer gebonden zijn door het verleden, maar meer door wat nu is en wat moet komen (schoon hé, dat verkopen we aan een schone-tekstenbond).

Of het nu in de Hoge Venen was of niet, of het nu over politiek, huishouden, kinders of carrière ging: wij hebben met ons vieren genoten. Voor herhaling vatbaar dus, maar eerst even dat slaaptekort inhalen en misschien zelfs een reserve opbouwen voor ’t volgende weekend.

Merzi Elz voor de fotoz.