De lessen watergewenning van Fries zijn afgelopen. Tien keer een half uurtje pure ontspanning, gespetter en gejodel. Soms was die moeder haar lenzen vergeten en moest ze dus met bril in het water, wat het sein was om voor nog meer gespetter te zorgen. Soms had Fries net fruitpap gegeten, wat ervoor zorgde dat we terug huiswaarts keerden met handdoeken met brokjes erin, soms deed Fries zijn plasje net na de zwemles, in de cabines, recht omhoog. Soms glibberde hij uit mama’s armen met als resultaat dat hij een bijkomende duikoefening kreeg. En hij kwam spontaan terug naar boven, jawel. Terwijl een mens zou denken dat dat een natuurlijke reflex is na het kopje onder gaan, kan je dat blijkbaar ook ‘bevorderen’. Hoe? Door je kleine onder water te duwen. U denkt ervan wat u wil, ik doe dat ook. Maar Fries heeft zich ongelooflijk geamuseerd. En die arme Benne? Dat schaap? Tja, dat moest thuis blijven, vastgeketend, zonder aandacht. Zo zijn we wel… Dat sukkelventje is bijna elke keer kunnen meegaan, heeft zijn eigen zwembandjes gekregen, mocht de hele tijd plonsen, zwemmen, draaien, varen in het water. Hij heeft zich ook geamuseerd. BIj deze een merci aan het zwemteam!

En de foto van Fries? Meneer had zin om de tafelpoten eens van onder tot boven te knuffelen. Na enkele minuten werd het redelijk hartstochtelijk en begon Fries de tafelpoot vol overgave te kussen. De zever stroomde eruit. Benne keek ernaar en had er wel duidelijk zijn eigen mening over.