zo kan je het virus dat Benne te pakken heeft nog het beste omschrijven. Het kind weet niet waar eerst gelopen. Die dekselse Sint was toch wel op drie plaatsen langs gekomen, en op alle drie de plaatsen stond speelgoed. Teveel voor dat kind, die hersenen gingen in overdrive en staan enkel stil tijdens het slapen. Speelt hij met alles? Jawel. Hij loopt gewoon van speelgoed naar speelgoed. Een voorbeeld: deze morgen staat Benne op. Direct naar de trein, die moest op de sporen en daar moest een meneertje in. En de trein moest eerst nog tanken. En de bloemetjes moesten ook nog water krijgen. Dat deed hem eraan denken: hij zou weleens een bloemetje kunnen tekenen. Hup! Naar de keuken alwaar meneer zich als een volleerde Van Gogh voor zijn bord installeert en daar wilde lijnen op het krijtbord weet te plakken. En wegvegen, en tekenen, en vegen, en schrijven, en vegen, en kleuren, en vegen, en alles op de grond laten vallen. Daar viel niets meer mee aan te vangen, dus gaan we maar terug naar de speelhoek in de woonkamer. Ah! Garage! Met lift, mini-vw-camionetjes, lichtjes, parking, carwash, … en Fries die eraan zit. Hmm, dan maar Fries zijn speelgoed pakken.
En zo gaat dat maar door, tot hij ’s avonds in bed ligt met zijn duizend nieuwe boekjes. ’t Weze gezegd en geschreven, onze kleine hyperpeuter is zo content.

En over de reactie ’s morgens 6 december: Benne stond op, zag zijn schoentje staan, gevuld met lekkers. Een leeg pintje, een lege beker water, de suikertjes weg. Jaaa! De Sint was weer geweest, en hij stond te springen van blijdschap. Hij was daar alweer zo content mee. Toen had hij nog de tafel niet gezien. Dat was pas vijf minuten later. Zijn haar begon net niet te wapperen.