Fries is daarnet in zijn bedje gelegd. Hij was eerder wakker geworden van een huilende grote broer die het maar normaal vond dat je om 9 uur ’s avonds nog niet in bed hoeft te liggen. Benne huilen, Fries wakker. Benne bleef tot nader order boven, het hele arsenaal aan ‘hoe-blijven-kindjes-in-hun-bed’-truuken werd weer uitgehaald en met succes toegepast. Grote broer lag dus weer in zijn bed, had vrede met zijn nakende nachtrust. Kleine broer sabbelde nog even aan zijn flesje. En dan gaat hij naar boven, op de arm van papa. En jij zegt ‘slaapwel, lieve Fries’, en gooit na duizend aaikes nog een kushandje naar hem. Hij lacht, niet te veel want hij is een beetje moe, maar die ogen hebben nog de energie om te glinsteren. Zo hard dat ik smelt. Met plezier.