Gewoon even melden dat die kleine Fries een echte, gezwinde, vloeiende en enthousiaste high-five kan doen. Op commando, van conditionering gesproken. Hij weigert wel nog pertinent om ‘mama’ te zeggen. Wat lukt wel al? Bummmm-ba, ba(l), taat (taart vermoeden we), grr grr grr (als hij een dier ziet, ’t mag eender wat zijn), nèèè (als hij niet akkoord gaat met iets), njamnamnam (als hij iets lekker vindt) en dada. Verder nog te ontcijferen: ta!ta!ta!, nda, mehmeh (of zou dat ‘mama’ zijn?), paat, nemnem, …

Gewoon ook even vermelden dat onze zoon Benne een nieuwe hobby heeft: puzzelen. Tot 20 stukken. En toen een trotse Benne-papa vertelde dat een verbaasde Benne-juf dat echt wel fenomenaal vond, was Benne-mama nog het meest trots van al. Want het is uitermate belangrijk dat een mens goed kan puzzelen in het leven. Met kartonnen puzzels, maar nog meer als het om menselijk puzzelen gaat. Zodat je het grote overzicht ziet van de wereld, van wie rond jou staat, dat je je plaats kent en zo. Een onderste hoekje? Niet zo belangrijk, kan je vaak vervangen door een kartonnetje van hetzelfde kleur. Een tweede rij? Een detail in de puzzel? Eén van 100 dezelfde stukjes die erin zitten? Wat zijn we weer filosofisch bezig, zeg.

Bon, ’t feit is: wij puzzelen vrolijk verder en als dat gedaan is zwieren we een gezamenlijke haai-faaif de lucht in. ’t Is hier een vrolijke bedoening de laatste tijd, zo met ons vier.