maar alleszins nog niet op onze oprit. Foert! Boe! Awoert! Miljaar!

Was en is nog steeds besteld: zo’n 1000 kilogram zand en zo’n 250 kilogram cement. Om een grote bruine sneeuwman van te maken, voor wat anders? Madammeke moest woensdagvoormiddag maar thuis blijven, want die levering zou dan gebeuren en zomaar zand op een oprit smijten, dat doen ze niet. Een mens moet daar dus bij zijn. Gelijk of dat die ouwe meetjes en peetjes in onze straat ook niet ’s nachts met hun bakwagen zand zouden kunnen komen ‘lenen’.

’t Feit is: ik wacht al van 7 uur deze morgen op mijn zand. ’t Is vijf minuten na ‘ergens in de voormiddag’, en ik begin zo langzamerhand iets op mijn heupen te krijgen.

Ter compensatie verwacht ik gaarne: twee zongebruinde cola light-mannen, mét sixpack, blauwe overall, bovenlijf ontbloot, bruin haar: scheppen die 1000 kilo zand met een spade uit hun grote vrachtwagen. Vier uur aan een stuk.

’t Zou nog ’t minste zijn.