Dat zit hier naast mij met zijn boekje. Dat doet alsof het van niets weet. Dat vraagt bij elk figuurtje, bij elke tekeningetje wat het is. “Mamaaaaaaa, wat is daaaaat?”. Mama antwoordt: “Een hond, jongen, dat weet je toch al?”, “Een eend, dat zou je toch moeten weten?”, “Een tandenborstel, tandpasta, een pyama, pantoffeltjes, …” En net als je denkt om er toch mee op te houden zegt hij: “Ja, goed gedaan mamaatje, pjoficaaaat! Mama weet veel èh!”

Nog?

Proberen uit te vissen of hij in school al bezig is met de verrassing voor papa. Hij fronst, of doet alsof hij het niet begrijpt. Ik zeg: “Awel, een kadootje voor papa, voor vaderdag?” Hij zegt: “Ahja, woensdag, donderdag, vrijdag, vaderdag!”. Het geproest haalde het van een grmpf.

Nog over de kleinste: die zit in zijn leeuwenfase. De godganse dag door loopt hij hier te grommen en te brullen. Hij zegt “lew” gevolgd door een welpengrommetje. Na zo’n vijf van die grommetjes loopt meneer de longen uit zijn lijf te hoesten. Verder is hij nog in staat om zelf te zeggen dat hij op zijn poep moet gaan zitten, kan hij zijn naam (‘Fiesj’) en die van zijn broer (‘Bèbbuh’) uitspreken. Oh, en mocht de leeuwenfase ten einde lopen kan hij altijd probleemloos overschakelen naar een poezenfase (‘maaauw’), een schapenfase (‘bèèèè’), een hondenfase (‘af af af’) of een vissenfase (smakken met de mond). Hij mag ook gewoon zichzelf zijn.