En er zullen er nog volgen deze week, u weze gewaarschuwd. Het uurwerk op mijn laptop geeft aan dat het iets voor vier uur ’s morgens is in Belgenland, hier in Pittsburgh is het iets voor tien ’s avonds.

Bon, ik begin eraan: ik heb honger, en ik vind dit hier veel te groot, en er loopt eigenlijk veel te weinig volk rond, zeker als je ’s avonds nog moet lopen zoeken waar dat verdomd kot is van je. En ik was bang van die boos kijkende stewardess op het vliegtuig, en ’t is hier zo’n warme wind buiten. Ook nog: gsm werkt hier niet, ik mag geen kleine zien jonger dan vijf jaar of ik krijg een krop in mijn keel. Ouder dan vijf doen ze me nog niet zoveel. Voor alles, maar dan ook alles heb je hier op de campus je kaart en je pincode nodig, wil ik even naar het wc of naar de badkamer: pinnen, naar de living: pinnen, naar buiten: pinnen. Straks eens kijken of ik zonder code in mijn bed raak…

Mijn ogen vielen bijna uit mijn kassen toen ik zo’n uur op de bus zat van de luchthaven naar de campus van CMU: heel vrolijk en kleurrijk Amerika heb ik waarschijnlijk zien passeren, de ene al meer weird dan de andere. Of zou u zomaar kunnen blijven glimlachen als je een vent zijn speeksel (en nog wat gereutel, gerochel en geslijm) in zijn flesje ziet spuwen, de dop dichtdraaien, om dan nog geen minuut later uit datzelfde flesje te drinken? Culturele verschillen, zullen we ’t dan maar noemen zeker?

En ik snap wel dat die douane-beambten hun job waarschijnlijk echt wel kotsmoe zijn en het beu zijn om per dag zo’n drieduizend keer dezelfde vragen te stellen aan volk van allerhande pluimage, maar ’n beetje vriendelijkheid mag toch wel, al is het fake, ’t doet er niet toe.

Bon: ik probeer hier te slapen (hoog bed, ik  zal op mijn stoel moeten staan om erin te kruipen) om dan morgen hopelijk wat welgezinder op te staan 🙂

Nog zes keer slapen en mama mag terug naar huis komen 🙂