In dat huis van ons wonen twee wijsneuzen (en één grote, maar laten we dat voor het gemak even buiten beschouwing laten). Ze rollen met hun ogen, smakken met hun mond en zwieren hun hoofd naar links of rechts, al naargelang het statement dat ze willen maken. Ze voelen zich zo vaak slimmer dan hun ouders, slimmer dan eender wie ter wereld die niet meekan met hun logica. Regen kan je opeten, ja? *draai met de ogen*, tuurlijk kan je een plastieken beker op de grond gooien zonder dat die kapot is, eens proberen? *smak met de mond*, als je wil van tafel gaan dan kan dat evengoed met je handen nog vol aardappelen, mag het even, ja? *frons op het voorhoofd*, slapen moet toch niet noodzakelijk ’s nachts gebeuren, of is daar een wet voor? *zuchten*, en lachen doen we bij voorkeur om ter vettigst opdat iedereen aanwezig ons toch maar zou gehoord hebben *eigenwijs lachje*, bij voorkeur lachen we zelfs liever als twee meisjes, een gegiechel, een hoog “hihihihhiiii”, vergezeld van wapperende handjes en een scheefgehouden hoofd, …

De grootste aanstoker is momenteel de jongste, Fries. Meneer zou zich al wagen aan een staaltje van peuterpuberig gedrag, nog geen anderhalf jaar oud! Zoals daar is: je op de grond gooien, maar met een half oog naar je moeder blijven kijken om te zien wat ze gaat doen, verontwaardigd kijken als ze gewoon haar rug naar jou draait. Een minuut een lepel vol saus in de lucht houden, klaar om te laten vallen. Een volle minuut een wedstrijde pupil-staren met je moeder aangaan, de lepel uiteindelijk niet laten vallen omdat je moeder wint. Weigeren, neen zeggen, niet weten wat je wil, onze liefste Fries-bee doet het volop, intensief, met verve. De uiteindelijke winnaar? Na Bennes onnozele maanden staat de stand ouders-kind hier momenteel op 1-0. Dat hij het maar eens aan zijn grote broer vraagt…