Soms houden kinderen je een spiegel voor. En dan bemerk je je eigen kleine (tuurlijk, ’t gaat wel om mij, hé ;-)) ergelijkheden en typische onnozeliteiten. Zo heb ik de neiging om nogal wijsneuzerig naar mijn zonen toe te stappen als die iets aan het mispeuteren zijn. Ik zet het niet op een brullen, hysterisch krijsen of ‘mag niet, mag niet, máááág niet!’-geroep. Ik ga er gewoon bijstaan, heel rustig (zoiets kan je dus echt wel leren), en vraag: “Awel?”. Ik bijt op mijn tanden, tong en lippen om m’n lach in te houden als ze zich allebei omdraaien en iets gestoord in hun deugnieterij naar mij kijken. Het volgende dat eruit is: “Damagnie, dat weten jullie toch wel, zandkastelen bouwen in huis mag niet. Hop, naar buiten met dat zand!” En zo gaat dat gedoe nog een tijdje verder.

Die spiegel nu. Gisteren geven wij en complet de bloemetjes water: Fries met keteltje, Benne met gietertje, papa met de grote gieter en moeder die coördineert. Moeder smost wat met water en een fijn stemmetje duikt op achter haar: “Awel? Eila! Damagnietééé mama. Kom, elp maa mee, boemetjes watej geven!”. En dan stond dat kind nog met zijn twee handen in zijn zij ook. Kleine ik. Maar ik vind het wel nen toffen 🙂