Even ter herinnering voor mezelf: Mens, je bent echt wel een gelukzak. Op sommige momenten lig je niet met je gat, maar eerder met je hele lijf in de boter te wriemelen van contentement. Onthou dat dan ook wat vaker. Gewoon even:

• Ik ben al bijna tien jaar samen met een jongen die ik echt mocht graag zien en nog altijd graag zie, ook al denk ik soms dat dat meer zijn verdienste is dan de mijne. De familie heeft zich niet gemoeid met schatten of kamelen, ’t was al goed genoeg dat ik van straat was.
• Ik heb twee probleemloze zwangerschappen achter de rug, de ene veel trager dan gepland, de andere veel sneller dan gepland, maar 2×9 maanden zonder misselijkheid en kotsneigingen noem ik geluk hebben.
• Er zijn twee schattige nog geen meter grote wijsneuzen op deze wereld die ik mijn zonen mag noemen. Ik heb ze nog niet aan draadjes zien hangen in een ziekenhuis, ik kon ze tot nu toe altijd troosten toen ze bang waren of pijn hadden, ik heb ze hoogstens eens van het aanrecht laten vallen of met mijn uurwerk een schram in hun gezicht gemaakt. Mijn grootste trauma met hen is windpokken en een net-niet-longontsteking. Zei ik al iets over boter en lijf? In de zomermaanden zie ik mijn huisarts nooit, in de wintermaanden heb ik de luxe langs te kunnen bij het minste zuchtje en piepje dat uit die koters hun longen lijkt te komen.
• Ik ben één van die mensen die zich zorgen kunnen maken over hun huis, dat dat altijd wel beter kan, dat bepaalde dingen toch anders mogen zijn, maar hey: ik heb een stevig en groot dak boven mijn hoofd. ’t Staat wel niet waar ik het zou willen, maar in het licht van ’s werelds uitgestrektheid is dat een te verwaarlozen punt, denkt een mens dan op een dag als deze.
• Ik heb werk, wat zoveel betekent als: ik krijg elke maand nieuwe eurootjes op mijn rekening. En het leuke is dat ik dat geld nog verdien door dingen te doen die ik echt wel graag doe. Wat ook weinigen gegeven is in de wereld. Ik moet me geen zorgen maken over vers of oud brood, ’t is altijd vers, want ik kan dat betalen. Ik moet niet bang zijn om de deur open te doen, hoogstens komen ze mij ambeteren met de vraag of ik een nieuw gsm-abonnement wil. Ik zucht wel eens bij rekeningen, en soms laat ik een wreed schoon kleedje hangen omdat ik daar geen geld wil aan geven, maar ik heb alles wat ik nodig heb en kleedjes durf ik toch niet zoveel te dragen. Alles hebben wat ik wil zou me niet per sé contenter maken in dit leven.
• Ik krijg water uit een kraan, ik krijg stroom uit twee gaatjes, ik krijg post (als ik tenminste mijn facteur niet omverrij), ik krijg kaartjes bij mijn verjaardag, ik krijg sms’jes en ik word nog altijd uitgenodigd voor feestjes. ’t Moet zijn dat ik bij momenten dus best wel een aimabel mens ben. Ook heel fijn is: ik kan allerhande brol lezen en tellen hoeveel keer het nog slapen is voor Sinterklaas komt. Ik kan, als moeder die een vader goed overtuigen kan, Sinterklaas uitnodigen voor mijn zonen, kan de paashaas en desgewenst zelfs de klokken uit Rome optrommelen. Ik kan ze instructies geven om met hopen chocolade en speelgoed en boekjes en kleertjes af te komen.
• Er is een school voor mijn oudste zoon en volgend jaar voor de jongste zoon. En daarvoor moeten ze geen halve dag te voet voor wandelen. Dat ligt op redelijke afstand van dat dak boven mijn en hun hoofd en er geven daar meesters en juffen les die daar iets van kennen.  
• En dat gaat zo al een tijdje goed, en al wat eerder is gebeurd lijkt weeral ver weg en verwerkt, en ’t leven is echt luchtig en levendig en warm en wat zo nog al van Eftelingachtige woorden.

Een gelukkig mens dus, zou men denken. Maar die definitie van geluk is mij altijd zo wazig gebleven. En net omdat dat hele geluksconcept ook zo broos lijkt en moeilijk vast te houden is, durf ik het niet teveel uitspreken. Er zijn teveel mensen met wie het op dit ogenblik niet zo goed gaat, er gebeuren teveel dingen waar een mens echt kwaad van zou worden. Ik kan nooit precies zeggen wanneer ik gelukkig was of ben, altijd is er wel iets waardoor je een beetje beschaamd bent voor je eigen ‘geluk’. Content ja, wreed content, niet ondanks veel, maar dankzij veel. Echt content, dat ben ik. En ik spreek voor vier.

Iemand hier van hetzelfde? Of van iets anders? Net wel of niet beschaamd geweest over gelukkig of content zijn?