Soms bellen wij hier de mevrouw van de Gezinsbond en vragen haar heel lief of ze nog een babysitter in voorraad heeft voor ’t komende weekend. Dat moet wel zo’n 3 dagen op voorhand gebeuren en dat is al een eerste probleem. Ik weet meestal niet op woensdag of ik op vrijdag of zaterdag veel goesting zal hebben om of een 20-jarig fuifnummer of een 30-jarige huismus te zijn. Vaak heb ik dus geen babysit op vrijdag of zaterdag, maar zit ik wel te wriemelen in de zetel wegens veel willen: zoals weg, glas drinken, beentje strekken, kluchtje vertellen (die trouwens altijd grappiger zijn in mijn hoofd, dan wanneer ik ze vertel), zever verzamelen en grote plannen maken.
We hebben wel een opa-en-oma-team ter beschikking, maar die mensen moet je nu ook niet elk weekend gaan opzadelen met twee ventjes die elk moment kunnen veranderen van grootste vriendjes naar ergste vijanden. En dan blijven die ventjes daar ook slapen, slaap ik dan de zondag tot een gat in de dag en heeft een mens zo ook weer niets gedaan.
Tot ik hoorde van een andere mama dat zij de tussenstap ‘bellen-naar-die-van-den-Bond’ al lang overslaat. Ze belt rechtstreeks ’t babysitmeisje op (misschien zelfs nog de dag zelf), vraagt of dat past, en informeert daarna die belangrijke mensen die dat bijhouden in boeken. Zo ben je zeker dat je jouw voorkeursoppas kan ‘reserveren’ en dus niet spannend moet afwachten op vrijdagavond, een kwartier voor je vertrekt, wat ze nu weer binnen gooien.
Een vast babysitteam lijkt me dus wel bijzonder aangenaam, vooral als ik een last-minute opwelling krijg om eens het kieken uit te hangen. Is ‘Den Bond’ het enige alternatief of moet ik gewoon dichter bij de familie gaan wonen en mijn kinderen veel peters en meters geven?
The Sassy Squad 
Nog makkelijker: ge zoekt u een blogmama die in de buurt woont, ge wordt er goede vriendjes mee en voila, opvangprobleem opgelost. Lien en ik vertrouwen elkanders kindertjes wel eens toe.
Maar voor de rest doe ik ook vooral een beroep op de grootouders. En wij kennen iemand die bovendien ook kleuterleidster is, zelf nog geen gezin heeft en altijd bereid is om op Tristan te letten voor een avondje.
hier veel meters en peters maar als ik weg moet voor het werk is het oma en opa die komen babysitten en daarnaast zijn mijn avondjes uit vrij beperkt… ik probeer 1 x per maand een avondje voor mezelf uit te trekken maar da’s nu al weer van eind mei geleden :-). Maar hier ook van Den Bond dan of mijn broer die dat schitterend doet.. Maar zo nen vasten babysit lijkt mij ook wel iets want van den bond krijg ik altijd andere kinders… ja kinders ze worden er steeds jonger op heb ik de indruk 🙂
Mieke,er zal een tijd komen dat ze niet meer zo graag willen slapen bij Opa en Oma, dus laat ons nu nog een beetje babysitten.
Hoh, bij ons is dat dus een serieus probleem, ‘k was nochtans van plan om direct na onze verhuis (nu een jaar terug) er werk van te maken, maar nog altijd noppes dus. De keren dat we echt echt echt weg moesten (samen dus), konden we Renee bij de verantwoordelijke van de crèche doen (doet bij haar thuis nog wat aan babysitten), maar nu moet die zelf bevallen, dus die optie valt ook al weg. Kinders naar mijn ouders doen is een zéér zeldzaam iets, kinders naar schoonouders gaat van mijn part nooit gebeuren. Broers en zussen hebben we beiden niet en we hebben onze kinders ook geen peters en meters “gegeven”, hoe zielig kan men zijn hé 🙂 🙂
En nu ook met Henri die nog zo klein is (alhoewel…), ‘k wil hem ook niet droppen in de armen van een 16-jarige (met alle respect), anderzijds ging ik wel van mijn 15de zelf babysitten (nota bene bij nen kleinen van 3 weken begot).
Moesten uw koters nog in reisbedjes willen slapen, dan kunnen we misschien eens wat gebabysit uittesten?
hmmm
hier is dat ook niet zo simpel
wij wonen naast mijn grootouders en “moeke” past in geval van nood wel op, maar dan krijgen we wel een uur om thuis te zijn
(is ook best zielig)
🙂
wauw
ik bewonder ule wel
soms wou ik dak ook de moed had maar ik DURF GEWOON GEEN VREEMDE BABYSIT in te roepen
das pas zielig hé 😦 ?
zal aan mijn beroep liggen zeker (kwestie vannet ni op mijn eigen bange wezentje te steken)