En toen wandelde ik met kleine Benne van de winkel terug naar huis. Handje vast, auto’s tellen, wolken wegblazen.
En toen wou hij een beetje huppelen.
En dus huppelde ik maar wat mee, terwijl in de tas de tomaten onder de appelen rolden en de ijsjes net niet geplet werden door een bokaal saus.
En toen hoorde ik heel fijntjes: “Zotte triene”. En hij begon te lachen. En ik zei: “Zot spook!”, en hij terug: “Mama is een zotte triene! Zotte triene! Zotte triene!” …
Waar hij die uitdrukking vandaan heeft weet ik niet, maar ik mag zo hopen dat hij ze over vijftien jaar nog altijd wil gebruiken om zijn moeder te beschrijven. En dat ik daar nog altijd content van ga worden, en dat ik dat nog altijd met veel enthousiasme ga vertellen, ja. Want die zoon van mij is best wel een cool ventje, en als coole ventjes “zotte triene” zeggen tegen u, dan is dat een compliment. Nah.
The Sassy Squad 
Heerlijk 🙂
Zottekes doen moét!
’t Valt alleen te betwijfelen of ze dat gaan blijven appreciëren. Binnen een jaar of 10 gaan ze het toch een beetje genant vinden, denk ik. En nadien zullen ze het wel weer kewl vinden 🙂
lol
heerlijk hé, lekker gewoon mee zot doen met je kleuter, en nog sociaal aanvaard ook, stel je voor dat je zo alleen over straat moet lopen huppelen en wolken wegblazen… Enfin ‘een zotte triene’ zou je ook wel gevonden worden, maar dan niet in de lieve en coole betekenis als uit de mond van Benne 😉
wolken wegblazen moet ik hier trouwens zeker ook een keer proberen, dat wordt zeker en vast een succes 🙂