Of anders gezegd: de eerste september. En hoe ze zich niet wilden geven, en maar buiten bleven spelen, met de onnozelste dingen eerst. Hoe Fries bleef zeggen dat hij morgen nu echt wel naar Bennes klas mag, en dat Benne blijft beweren dat hij bij ene juf Marijke zit. Hoe ze steevast bleven ontkennen dat het begin van het schooljaar toch niet zo goed was meegevallen (‘ik heb niet geweend hé mama’, dixit  Benne) of niet zo goed was geëindigd (‘ikke nie weent heb, mama’, dixit Fries).

Hoe ze al bekend staan als de broertjes die niet zonder elkaar kunnen, die regelrechte slachthuisgeluiden laten horen wanneer de speeltijd-is-over-bel rinkelt en ze terug naar hun eigen klas moeten.

Eerlijk? Ik zal blij zijn dat ik ze volgende week niet meer naar school hoef te brengen. Zo zie en hoor ik al dat hartverscheurend theater niet meer. Of ik daarmee geruster richting werk zal vertrekken? Waarschijnlijk niet, maar ik kan maar hopen dat het afscheid van hun vader wat minder hysterisch zal verlopen dan het afscheid van hun moeder. Al zie ik het natuurlijk wel als een pluspunt dat ze bij mij wél huilen en bij hun vader niet. Moeder scoort! Een bleitend kind! Twee zelfs!