’t Zit erop, dat eerste schooljaar van Fries, en het derde alweer van Benne.

Een jaar geleden werd klein peutertje Fries afgezet bij de heerlijke juf Hannelore, en vandaag kregen we een van zelfvertrouwen blakende kleuter terug. Daartussen kwam het kind wel nog regelmatig naar huis, dat wel. Dat hij nu moet “dubbelen”, omdat peuter- en eerste kleuterklas samengenomen worden, en dus niet naar de tweede kleuterklas kan, gaat even zijn kleuterverstand te boven. Maar dat hij nog een jaar bij zijn juf zou kunnen blijven, dat vindt hij nu eens helemaal niet erg. Dat hij bij een andere juf gaat zitten, is volgens hem ook helemaal niet waar, want “die andere juffen zijn voor de baby’s”. Iets met zelfvertrouwen en zo.

Een ander verhaal bij Benne. Het kind kwam thuis met gezwollen, betraande, roodomrande ogen. Da-hat hij zi-hij-hijn ju-huf Ca-ca-carole -snif- zooooo hard zou mi-hissen, … waarop de traankanalen zich weer vlotjes openden. Dat er van groepsknuffel en van juffenknuffel gedaan werd en dat die vakantie veel te lang zou duren. Twee maanden pure verveling, twee maanden zonder  juf, twee maanden zonder klas: de wanhoop stond in zijn ogen te lezen. De tristesse gleed eruit en ervanaf.

’t Moet zijn dat ze bijzonder graag naar school gaan, en ondanks de tranen bij Benne en de verweesde blik bij Fries, deed dat me deugd. Dit schooljaar hadden ze, alweer, een juf waarvan ik graag een paar pluimen op haar hoed steek, ze met wat rozenblaadjes bestrooi, ze overlaad met medailles en ze een moederlijke merci laat horen. Dikke dubbele duim voor het hele team trouwens!